DAGBOEK VAN DE MOL
Een jaar geleden. Zo lang is het dat ik gevraagd werd om mee te doen aan Wie is de Mol? Dat ik gevraagd werd om op “mollicitatie” te komen. Dat ik gevraagd werd om de Mol te zijn.
Je hebt er van tevoren een beeld bij, deelnemen aan WIDM. Je verwacht grootse meeslependheid en totale onderdompeling in het spel.
Je krijgt het allemaal.
Van aan een parachute hangen boven een enorm dal tot pakketten sorteren in een antieke trein. WIDM is een once in a lifetime avontuur dat je nooit maar dan ook nooit meer vergeet. En dan al helemaal als je ook nog eens de Mol bent!
Wat een plezier heb ik eraan beleefd om 9 kandidaten steeds weer een loer te draaien. Achter ze langs lopen in het park, verkeerde kokers pakken bij het raften en dozen uit een trein gooien. Ik vond het heerlijk. Het moest en zou Ruben zijn. Het enige wat ik hoefde te doen was beamen.
En dan is het eindelijk zo ver. Na een jaar mag ik het zeggen. Ik haal nog een keer diep adem voor we naar buiten lopen. Daar staat een enorme menigte te joelen. Eenmaal op het podium mag ik de woorden over mijn lippen laten rollen: Ik ben de Mol.
Zaterdagavond keek ik de tafel rond en voelde me enorm gelukkig. Deze groep mensen, waar ik vriendschappen in heb gesloten, heeft samen iets prachtigs mee mogen maken. Ik had het voor geen goud willen missen.
