Die collega is 22 jaar jonger dan ik ben. Ze wordt eind augustus pas 27. Ze heeft in de tijd dat ze mijn collega is, hier in de flat enorm veel tegenslagen gehad, en dat van haar ouders kan er dan eigenlijk niet meer bij. Ze laccht wel, maar als ze je aankijkt, zie je dat ze zich alleen maar groot probeert te houden.
Of bedoelde je ''figuurlijk'' de deur open zetten? Nou ja, in beide gevallen, ik weet niet of je dat bedoelde: van verliefd zijn is geen sprake (en als het wel zo was, zou ik me er overigens niet voor schamen...
). Niets menselijks is mij vreemd, namelijk.
Ik vroeg me dus af hoe ik haar kon steunen, zonder dat daar bij mijn collega's vreemde gedachten op zouden komen. Mensen die me kennen, weten dat ik er niet goed tegen kan wanneer mensen die ik graag mag, verdriet hebben. Dan probeer ik er voor ze te zijn, zonder dat daar iets tegenover hoeft te staan.