Dagboek Annemieke - verliezend finalist"Je staat in de finale..!" Ik kijk Art eens goed aan, en vertrouw het nog steeds niet... Na de afgelopen 3 weken te zijn blootgesteld aan alle vormen van verraad, onverwachte wendingen en mol acties ben ik niet zeker dat ik mijn zwaarbevochten vrijstelling mag houden.
De test had ik goed gemaakt, want je weet maar nooit. Maar het is echt zo, en dus mag ik even heel blij zijn, kort, want meteen daarna nemen we afscheid van Taeke. Heel jammer is dat, elke keer weer iemand zien gaan waar je het zo leuk mee hebt gehad. Taeke met zijn heerlijke humor en het gepest met Tim, mijn lieve vriendje en bondgenoot Rop, gortdroge mode-queen Cécile, de lekker scherpe Marjolein, brigadier Lust en, wat lijkt het alweer lang geleden, Airen en Remy.
Maar het is waar. De finale van Wie Is De Mol. Tim en ik staan elkaar buiten op het balkon glazig aan te kijken. Awesome, bizar, en nog meer loze teksten wisselen we uit. We zitten allebei op Klaas, zoveel is duidelijk, maar uitspreken doen we het niet. Ik maak een selfie van mijn onthutste hoofd voor het thuisfront. Kunnen ze ook zien hoe verdwaasd ik op dat moment ben.
Als we die avond samen eten hebben we het over onze favoriete opdrachten, de bergwand, de steenmijn, mijn jokerjacht, het kajakken, en de absurde terugreis na de opdracht met de Taíno tekens. Iedereen was zeiknat na drie kwartier beuken tegen de golven in een uit de kluiten gewassen roeiboot. Ook hebben we het over het hele avontuur in het algemeen. De mindfuck van het wel of niet vertrouwen van de anderen, en tegelijkertijd TOCH vrienden worden, het vergeten van de camera's en drones terwijl je weet dat het straks op TV komt, je compleet overgeven aan de productie terwijl je thuis alles graag zelf onder controle hebt... Het is een raar spel, maar zo mooi!
Na nog twee waanzinnige opdrachten maken we ons op voor de echte finale: de test. De locatie is adembenemend, een schiereiland dat alleen per boot bereikbaar is. Logisch dat toeristen daar graag komen. Jammer alleen dat er dus ook nu een bootlading fotograferende roodverbrande lieden het strand op loopt. Waaronder ook Nederlanders, die zitten écht overal. Klaas, Tim, Art en ik verstoppen ons in een hut, en de productie probeert nieuwsgierige Hollanders af te wimpelen. Het idee dat ons geheim nu nog even wordt verpest...
Na de test en een zenuwslopend half uur wachten staan we dan toch echt met z'n drieën naast elkaar, en komt De Mol uit z'n hol. Heel even maak ik me gek met de gedachte dat Tim een stap naar voren zal zetten, maar gelukkig is het toch onze goeie ouwe Klaas. Hij kan even uitademen, de opluchting straalt van zijn gezicht, en Tim en ik wisselen een blik uit: nu wij nog. Zou je denken toch? 'Gelukkig' heeft regisseur Rick nog één trick up his sleeve.
De winnaar wordt pas tijdens de live finale in Amsterdam bekend gemaakt. Welja. Tim kijkt alsof hij onze regie-vriend wel kan aanvliegen, en ik moet alleen maar lachen. Die finale is over negen maanden...
Ik zou technisch nog een kind kunnen baren in de tussentijd
. Het voordeel van deze situatie is gelukkig ook al snel duidelijk. Iedereen is superblij tijdens de 'wrap party' op het strand. Alles staat erop, alles is gelukt, iedereen is kapot maar gelukkig. Geen spanning meer.
Onderweg naar het hotel stopt de boot midden op zee, de kapitein weet een 'natural pool'. Een bizar stukje ondiep, prachtig blauw water in de diepe oceaan, met een witte zandbodem. Met om het helemaal schilderachtig te maken her en der dieprode zeesterren. Iedereen springt overboord, en zo start een hele fijne wilde laatste nacht. Met 30 joelende medewerkers en kandidaten op een paradijselijk stukje aarde, zeiknat en heel gelukkig.
Dus of ik het erg vind dat ik niet gewonnen heb? Nee, al is het natuurlijk NOG leuker om wél te winnen... Dit was één van de mooiste ervaringen uit mijn leven. Een schoolreis tot de 10e macht, zoveel fijne mensen ontmoet en vrienden gemaakt, en wie krijgt het nou voor elkaar om zoiets moois ook nog wekenlang op TV te mogen volgen met elkaar, en miljoenen kijkers? Er is wel één nadeel: Ik kan nu nooit meer meedoen