Oeh, m'n mensenkennis is blijkbaar zo slecht nog niet.
Alright:
1. Vroeger heb ik groep 3 overgeslagen (oké, Lucy, de helft van groep 2 en de helft van groep 3
). Omdat ik al goed kon lezen en schrijven. Ik had dat zelfs al zodanig onder de knie dat ik uit verveling mezelf begon aan te leren om achteruit te lezen. Ik heb vervolgens mijn hele jeugd lang regelmatig Donald Ducks, Harry Potter boeken en noem maar op volledig achteruit gelezen (elk woord achteruit, natuurlijk niet het verhaal achteruit.) Het leuke hieraan is namelijk dat het dan klinkt als een exotische taal, waarmee bijvoorbeeld zo'n Harry Potter boek in mijn hoofd veel cooler klonk dan in gewoon Nederlands.
2. Ooit, op de basischool, had ik op een dag eens een leuke mop bedacht. Aan het begin van de pauze vertelde ik deze mop aan iemand in m'n klas. Die vond de mop erg grappig. Toen ging ik met wat andere vriendjes buiten spelen, niet met die persoon. Aan het eind van de pauze wilde ik weer naar binnengaan, maar kwam er ineens een random joch naar me toe die ik niet kende. Zegt ie: "Moet je horen, ik heb zojuist echt een hilarische mop bedacht!" Je raadt het al, mijn mop...
3. Dit was in de brugklas. In de pauze sprak ik regelmatig wel eens met een jongen die in een parallelklas zat. Ik kende hem niet echt buiten school om of zo, maar in de pauzes zag ik hem dus best vaak. Afijn, helemaal aan het einde van het schooljaar stond ik eens op het schoolplein, en zag hem het ene schoolgebouw uitlopen, het plein oversteken en een ander gebouw weer ingaan. Maar nu komt de mindfuck. Een paar seconden later zag ik exact dezelfde gozer, WEER dat eerste gebouw uitgaan, het plein oversteken en dat andere gebouw weer in gaan... Ik wist zeker dat hij het was, hij had exact dezelfde kleding en alles. Maar het was fysiek onmogelijk! Ik dacht dat ik gek werd, mijn mond viel echt open. Ik ben achter hem aangerend en vroeg of hij kon teleporteren of zo. Toen kwam ik erachter. Waar ik dacht dat ik een heel jaar lang met één en dezelfde gozer heb staan praten, bleken het al die tijd twee tweelingbroers te zijn geweest...
4. Dit was in groep 8, tijdens de eindvoorstelling. Je weet wel, die show waar de leraren het hele jaar door heel gestresst over doen en je laten denken dat de wereld vergaat als die voorstelling niet perfect verloopt. De voorstelling verliep voorspoedig, totdat... Ik was met wat vriendjes ergens achter op het toneel aan het wachten op onze beurt, terwijl een ander groepje aan het optreden was. En ik was een beetje met iemand aan het stoeien en vechten, geen idee waarom, dat doen jongens in groep 8 nou eenmaal. Ik gaf iemand een duw, en hij viel tegen een soort nooddeur aan, en die viel vervolgens open... En toen ging het brandalarm af. Jawel. En daar stond ik dan. Honderden mensen in die zaal. Dit was het belangrijkste moment van het jaar, zowel voor de leerlingen als de leraren. Het duurde nog tergend lang voor iedereen in de zaal het brandalarm hoorde, omdat er net harde muziek werd gespeeld. Maar langzaam maar zeker, één voor één begonnen mensen het op te merken. En toen was het liedje afgelopen en hoorde iedereen het. En ik stond daar vol-le-dig aan de grond genageld, ik kon me niet meer bewegen, ik wilde wegzakken door de vloer gewoon. En ja hoor, de eerste mensen begonnen al met de evacuatie. Allemaal door mijn stomme actie. Een vriendje die het had gezien had gelukkig wel een leraar erbij gehaald, zodat die wist dat het vals alarm was. Uiteindelijk kon de voorstelling wel weer gewoon doorgaan. Maar als ik alleen al terugdenk aan dat moment voel ik de schaamte alweer door m'n lijf gieren...
