DAGBOEK VAN NATHAN
Het moest er een keer van komen. Ik, die voorafgaand bij de organisatie van Wie is de Mol? had aangegeven dat zijn favoriete vakantiebestemming Rotterdam is en geen liefhebber is van vliegen, ga figuurlijk mijn vleugels spreiden. Maar als je gevraagd wordt om deel te nemen aan Wie is de Mol? verleg je al gauw je eigen grenzen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de afgelopen jaren door tijdgebrek weinig televisie heb gekeken. Kennis over het spel omtrent tactieken en gebruiken zijn mij dan ook op voorhand lichtelijk ontschoten. Wellicht dat die onbevangenheid ertoe heeft geleid dat ik intens heb kunnen genieten, tot in details, van alles wat Wie is de Mol? en deze reis mij te bieden heeft gehad.
Op de vraag of ook ik een tactiek had is het antwoord: absoluut! Ik wilde heel graag kijken hoever ik kon komen door het spel zo eerlijk mogelijk te spelen. Ogenschijnlijk onmogelijk toch? ‘Trust nobody’ kon in mijn geval plaats maken voor ‘Trust Nathan’. Op elke vraag van medekandidaten heb ik eerlijk antwoord gegeven. Nooit heb ik mijzelf bewust verdacht gemaakt en als ik medekandidaten wilde helpen tijdens de opdrachten had ik daar geen dubbele agenda bij.
Daar tegenover stond natuurlijk wel een kandidaat die zeer oplettend was, bedachtzaam bij momenten, energiek en analyserend te werk ging. Keuzes makende die mijn eigen hart mij toewees en niet te laten leiden door eventuele groepsdruk.
De finale bleek voor mij het eindstation te zijn. Vaak heb ik rondom de laatste opdrachten aan Anita en Tina gedacht, die ik zo graag deze ervaring ook had gegund. Helaas is de afvalrace een van de harde wetten en regels van het spelprogramma.
Over de spellen gesproken. Waren ze geweldig of niet?! Natuurlijk waren ze niet altijd even makkelijk, maar hé, uitdagingen zijn er juist om te omarmen en aan te gaan. Pas als het laatste fluitsignaal gaat en het spel is beslist, heb je geen invloed meer op het resultaat. En ja, die dekselse Rob Dekay heeft het natuurlijk grandioos gedaan.
Ik wil graag nog iets kwijt over de opening, lieve mensen. Je moet je voorstellen dat na een lange reis en de vermoeidheid, die te lezen was in eenieder zijn ogen, je alle energie verzamelt om goed voor de dag te komen. Wachtende op wat China en het programma jou als individu en als groep brengen, hoor je op de achtergrond een geluid wat de adrenaline doet stijgen. Het geluid en het gevoel dat ik alleen ken van het binnenstappen als speler in een stadion gevuld met 45.000 mensen. Zodra één van de kandidatenbegeleiders het ‘go’ teken gaf, startte mijn avontuur. Die 200 meter zijn de mooiste meters van mijn hele leven geweest. Alsof de productie het wist; geschiedenis (oudheden) en kinderen: de twee mooiste dingen in mijn leven gewoon samen in één beeld gevangen. Vechtend tegen mijn tranen heb ik Rik alleen de woorden horen zeggen: ‘Nathan, kies jij voor wijsheid of geluk?’.
En dat brengt mij tot het slotwoord:
Zoals ik in aflevering één al vertelde: ‘ik zie alles’. Ik heb gezien dat de mensen die ervoor zorgden dat dit programma gemaakt kon worden, knetterhard hebben gewerkt. Dit doet mijn rol als kandidaat voor de camera enorm relativeren. Achteraf gezien zijn zij voor mij de helden van het programma. Van het productieteam tot kandidatenbegeleiders, uit de grond van mij hart: dank jullie wel voor alles! De opgebouwde vriendschappen, ervaring die als een tatoeage op mijn netvlies is gezet en het behalen van de finale maken dit tot een waanzinnig succesverhaal. Ik vond het een eer om deel te mogen nemen aan het mooiste programma van de Nederlandse televisie.
Liefs Nathan
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-nathan/
