(vervolg)
Gênante momenten
HUMO De vragenlijst die elke deelnemer moest invullen was érg volledig, er werd zelfs gepolst naar de geaardheid. Weten jullie nu niet erg veel privédetails van erg veel mensen?
Desamblanx «Zeker. Op een bepaald moment kwam ik tussen de inzendingen iemand tegen die ik vaag kende. Laten we zeggen dat ik die persoon nu plots véél beter ken.»
Van den Bleeken «We hebben vaak gelachen tijdens het selecteren. In de vragenlijst vroegen we bijvoorbeeld ook naar het meest gênante moment dat men ooit meegemaakt had. Dan kom je wat te weten, dat kan ik je verzekeren. Maar we gingen uiteraard wel met de grootst mogelijke zorg om met al die informatie.»
HUMO Kwam je zo ook minder vrolijke dingen te weten?
Van den Bleeken «Dat gebeurde, ja. Vooral bij de vraag ‘Wanneer heb je voor het laatst gehuild?’ volgden er vaak verhalen over begrafenissen en zo. Pijnlijk natuurlijk, maar ook toen vroegen we door naar wat er precies gebeurd was. Zulke momenten zeggen namelijk ook iets over een mens. En zo kom je soms tot vrij heftige gesprekken.»
Desamblanx «Heftig is het woord wel. Elk gesprek duurde sowieso bijna een uur, dus het was wel intens om 120 mensen telkens een uur lang uit te horen. Om één en ander vlotter te doen verlopen, hadden we een signaal afgesproken om aan elkaar te laten weten dat één van ons al vroeg in het gesprek het gevoel kreeg dat het niets zou worden. Legde ik tijdens het gesprek bijvoorbeeld mijn gsm aan mijn linkerkant, dan wist Kelly dat we het kort moesten houden.»
Van den Bleeken «Ik had een soortgelijk signaal bedacht, al had ik daar bij nader inzien misschien beter wat langer over nagedacht. Ik had me voorgenomen om aan mijn glas water te nippen als ik iemand niet zag zitten, maar het was net zomer en zo warm dat ik voortdurend dorst had. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat ik mijn veter zou binden. Maar dat is al bij al niet zo vaak gebeurd.»
'Het is niet altijd een cadeau, nu al weten wie de mol is.'
KELLY
HUMO Een programma als ‘De mol’ staat of valt met de selectie van de kandidaten. Staan jullie onder collega’s bekend als mensen met een onfeilbaar inzicht in de menselijke psychologie?
Desamblanx «Ik heb niet veel gaven, maar ik denk wel dat dat er één van is: mensen doorzien. We hebben allebei jarenlang op de redactie van ‘Man bijt hond’ gewerkt, we mogen dus wel zeggen dat we iets van menselijk inzicht hebben. Maar dit was hoe dan ook nieuw. We zochten namelijk niet één specifiek type, de enige echte criteria waren leeftijd, provincie en geslacht. En daarvan was eigenlijk alleen geslacht de enige doorslaggevende factor, want we moesten even veel vrouwen als mannen overhouden. Maar we konden uiteindelijk enkel vertrouwen op ons buikgevoel, en op elkaar.»
Van den Bleeken «We hebben ter voorbereiding de vorige reeksen herbekeken op YouTube, in bedenkelijke kwaliteit. Ik denk dat we bijna alle afleveringen gezien hadden voor we beseften dat we bij Woestijnvis werken, en dat die originele opnames gewoon hier liggen. Maar ook daar mochten we niet te veel op vertrouwen. We wilden niet op zoek gaan naar ‘de nieuwe Hugo’, of ‘de Marianne van de bende’.»
Van den Bleeken «We moesten in de eerste plaats zélf met die mensen op reis willen gaan. Dat is zeldzamer dan je denkt: er zijn veel mensen voorbijgekomen met wie je weleens een avond op café wilt, maar daarom wil je met hen nog geen drie weken in afzondering gaan aan de andere kant van de wereld.»
Desamblanx «Maar het bleef altijd een gok. Je kunt wel tien kandidaten kiezen, maar je weet niet of die onder elkaar dan ook een hechte groep zullen vormen. De tien die we na de selecties overhielden, kregen elkaar ook pas te zien op de eerste dag van de opnames.»
Van den Bleeken «Ik heb Gunther na de eerste paar dagen in Argentinië gebeld om hem gerust te stellen dat het klikte in de groep: ‘We hebben het goed gedaan!’»
