Nog even over de hoogtevrees,
Ik ben zelf niet iemand die last heeft van hoogtevrees, sterker nog, hou wel van hoogtes. Zo heb ik jarenlang op de 9de (hoogste) etage van een flat gewoond. Ik zat vaak op het balkon, op de balkonrand eigenlijk met de benen 'buitenboord.' Ook als kind klom ik graag in de hoogste bomen en mijn eerste vlucht was in een open zweefvliegtuigje, vlak achter de piloot. Ik vond het heerlijk die hoogtes.
Aantal jaren geleden tijdens een vakantie in Italie gingen we de Vesuvius op. Eenmaal boven moest je via de kraterrand naar de andere kant, om vandaaruit een goed uitzicht te hebben op Pompeii. (helaas was het mistig, dus niks kunnen zien). Ik vond het wel al spannend om over de smalle rand naar de andere kant te gaan, maar op de terugweg besefte ik ineens hoe diep de afgrond was naar beneden. De andere kant op was een diepe afgrond de krater in. Er waren amper hekken, wat lose paaltjes met een ketting ertussen.
Edoch, met veel pijn en moeite (handje vast van medereizigers) ben ik toch weer teruggekomen. Toen besefte ik pas wat hoogtevrees inhield.
Zo ook op de flat. Daar was keer een mogelijkheid om ervan te abseilen. Het was niet hoog, ca 25 a 30 meter, en vele goede reacties, ben ik toen niet gegaan. Vond het te eng.
En verder, wat durf je wel en wat durf je niet, parachutespringen is nog steeds een droom voor mij. Lijkt me heerlijk om die vrije val mee te maken. Maar als iemand mij veel geld bied om een keer te bungeejumpen, zal mijn antwoord steevast Neen! zijn. Parachutespringen ok, maar bungeejumpen never.
Wat Renate betreft (en ook Eva met haar hoogtevrees, maar toch in dat vliegtuigje later), voor het 1 heb je duidelijk angst, voor iets anders blijkbaar minder of helemaal niet. Het blijft vooralsnog onduidelijk of Renate haar hoogtevrees geveinsd heeft, of dat ze het daadwerkelijk eng vond om te gaan abseilen.
En dat tokkelen lijkt mij ook interessant om es een keer te doen..
