die toevlucht heb ik gister al genomen
naja, moet er toch maar aan geloven. Zo'n risotto maakt zichzelf niet. zeggen ze.
eens zal de eerste keer zijn.
Het enige dat we nodig hebben is een oneindig groot universum, of een improbability drive.
Of een bescheiden universum dat oneindig lang duurt maar wel voldoende energie heeft om 1 risotto te omvatten.
Wat natuurlijk de vraag oproept wat het kleinst mogelijke universum is dat een risotto kan voortbrengen. Groter dan de grootte van de risotto zelf zou ik zeggen, want anders gaan vast al die entropy-berekeningen niet op. Of is het gewoon instabiel.
Maargoed, zodoende. Eten dus.
Het is toch opmerkelijk hoe alles valt te herleiden verleiden en afleiden van eten.
Of zit de kracht niet in het concept, maar in de connecties van ons uitvoerende brein?
Heh, of een overkoelend brein. Zijn we dan toch slechts concepten?
Ik wordt weer moeilijk.
Wat een sterke relatie met moeheid vertoont als ik het zelf zeg. Maar dat wisten oplettende lezers al.
Toch vraag ik me danaleens af of delete niet een zinniger optie is dan verzenden.
maar dat overschreidt dit topic. In tegenstelling tot kosmologisch eten.
Ik voel mij nu.. kosmologisch eten.
