Ondanks het verdrietige moment moest ik vanmiddag erg lachen om mijn jongste zoon....
Vanochtend hadden de jongens al besloten dat ik vandaag pannenkoeken moest gaan bakken...ik heb daar een hekel aan, want ik lust absoluut geen pannenkoeken, maar zoals een goed moeder betaamd ben ik vanmiddag maar aan de slag gegaan.
Tijdens het bakken bedacht ik me ineens dat de laatste keer dat ik pannenkoeken gebakken had, dat was geweest op de dag was dat mijn vader overleed...ik schoot spontaan vol en mijn jongste zag dat en kwam me knuffelen. (gelukkig raken ze al wat gewend aan een moeder die soms volschiet) "Mama?" vraagt hij "Wat is er aan de hand?" Ik vertel hem waarom ik het even moeilijk had op dat moment. "Ach mam, Pake is nu vast jaloers op ons omdat wij van die heerlijke pannenkoeken krijgen en hij moet een worm eten" aldus de conclusie van de jongste.
Ik kwam niet meer bij van het lachen