Er is een gevoel dat ik al een tijdje kwijt ben bij WIDM. Ik wil weer mee op reis. En dat bedoel ik niet letterlijk - of nou ja, eigenlijk ook wel - maar vooral figuurlijk. Aan het einde van een seizoen mis ik tegenwoordig een beetje het 'wauw'-gevoel, alsof ik het avontuur samen met de kandidaten heb beleefd. Naast misschien dat ik mijn nostalgie wat oppoets denk ik dat er drie manieren zijn om de kijkers nog net wat meer mee te nemen in het avontuur.
1) Meer spontane momenten tussen de opdrachten door. In de eerste aflevering van dit seizoen zat bijvoorbeeld al amper een spontaan stukje. We zagen één ontbijt-onderonsje, maar die werd vooral gefilmd voor het penningmeesterschap en de introductie van de nieuwe opdracht. Laat ons zien wie de kandidaten zijn buiten het spel om! Het zijn juist die interacties, de kleine grapjes en onzinnige gesprekjes buiten het spel om waarin je de kandidaten écht leert kennen - en waar een goede Mol zijn grootste slag slaat. Soms dan zijn bepaalde kandidaten of Mollen heel erg verdacht binnen een groep, maar ontgaat het ons als kijkers helemaal waarom eigenlijk. De kleine momenten tussendoor zijn cruciaal voor de mollenjacht én geven ons als kijker het gevoel dat we onderdeel mogen zijn van de groep.
2) Spelen met onbekende mensen. De BN'ers in het programma maken dat ik wat meer afstand voel tot de groep. Wanneer je het spel met doodgewone mensen zou spelen, heb je als kijker al veel eerder het gevoel van: 'dat zou ik kunnen zijn.' Met alle respect voor de Bekende Nederlanders in de series, maar onbekende mensen zijn volgens mij nog een stuk dankbaarder dat ze mee mogen doen. Niet zo gek ook, als je geselecteerd wordt uit tienduizenden aanmeldingen. De kandidaten van WIDM worden nu gevráágd, en een goed deel van hen geeft nota bene aan dat ze niet zo'n grote fan waren van het programma. Bovendien 'voel' je het verschil tussen onbevangen onbekenden en geroutineerde BN'ers die gewend zijn aan camera's. Het tweede seizoen van de Finse Mol is nu begonnen en ook al ken ik geen enkele van de bekende Finnen, toch merk ik gelijk dat de dynamiek anders is dan bij het eerste seizoen dat nog met onbekenden werd gespeeld.
3) Minder biechten. Biechten geven een heel erg je had erbij moeten zijn-gevoel. We horen de kandidaten nu heel vaak vertellen over hun belevenissen bij de opdrachten, maar we zien er steeds minder van. Het is net alsof je naar de vakantiefoto's van je vrienden kijkt en de verhalen hoort: goed verhaal, maar nog liever was ik er zelf bij geweest. Hoe meer je van de opdrachten zelf laat zien en hoe minder je overlaat aan het verhaal achteraf, hoe meer wij als kijkers ook het gevoel hebben dat we het meemaken. Als er iets hilarisch gebeurt, is het veel leuker om daar zelf om te lachen dan om te horen van anderen hoe grappig het wel niet was. Geef de kijkers een momentje om zélf te zien wat er gebeurt en onze mening erover te vormen, voordat er gelijk iemand tussendoor komt om te vertellen wat we net gezien hebben. Om diezelfde reden overigens denk ik dat minder biechten de speurtocht naar de Mol leuker zouden maken. In plaats van een kandidaat zijn mening te laten uitspreken over iets dat wel of niet verdacht was, kun je volgens mij veel beter de kijkers zelf hun mening laten vormen. Iedereen ziet immers iets anders in dezelfde beelden.
