Ik vind die overzichten van de recensiekoning altijd zo treffend. Was bij Oh oh Cherso ook zo
Ik heb even in de VK Magazine gespiekt en er is een interview met Jon en Hanna wijdt haar column aan WIDM!
Eind mei 2010 zat ik in een Boeing van Continental Airlines. Ik vloog naar huis vanuit El Salvador, waar ik had meegedaan aan reality-spelshow
Wie is de mol?. Een dag eerder had ik een rood scherm te zien gekregen en binnen drie minuten afscheid van mijn negen medekandidaten moeten nemen. Want ik was afgevallen. Na zes dagen. Voor de mensen thuis: in de tweede aflevering. Mijn afscheidsloopje de trap af deed ik twee keer over voor de camera's.
Plezier is zo ironisch. Dus zijn we liever cynisch. Toch durf ik te stellen:
Wie is de mol? was een feestje. En daar, in het vliegtuig, tijdelijk verstoken van zelfreflectieve distantie of relativeringsvermogen, vond ik zelfs: het feestje van mijn leven. "
Meatballs of chicken?", vroeg een stewardess. "
Chicken I guess..." Ik dacht aan thuis. Mijn vrienden had ik verteld dat ik op rondreis was door Azië. Maar wie keert er nou na zes dagen terug uit Azië, zonder foto's van tandeloze mannen of verhalen over malafide riksja's? Ik zou tijdelijk moeten onderduiken. Terwijl mijn negen nieuwe beste vrienden voor het leven in El Salvador doorfeestten. Hun afterparty zou ik volgend jaar op televisie zien: afleveringen vol eens-in-een-leven outdoor-activiteiten die hen nog meer zouden verbroederen.
Ja, mij zouden ze vast snel vergeten, mijn negen nieuwe beste vrienden voor het leven. Alleen omdat ik even wat strategische miscalculaties gemaakt had die, bedacht ik nu, door de 1,1 miljoen kijkers thuis wel eens als "gare mongolenactie" zouden kunnen worden uitgelegd. En opeens hoorde ik het. Het gefluister in de supermarkt, over een half jaar: "Psst, wie is dat meisje ook alweer, daar bij de Italiaanse carrés?" "Yo, zie je dat dan niet? Dat is dat meisje van die gare mongolenactie." En zo kreeg ik spontaan zin de brace-positie in te nemen. Als de poppetjes op de safety-instructies: hoofd in mijn schoot, armen om mijn benen. Ik deed het niet. Want er zat een man naast me. En hij praatte: "
So what did you do in El Salvador?" Ik vertelde dat ik had meegedaan aan een realityprogramma. Dat klonk vast raar, maar hé, dit was een Amerikaan. En voor Amerikanen was meedoen aan een realityshow waarschijnlijk net zoiets als je aanmelden voor het leger. Een back-upoptie, iets dat je altijd nog kunt doen wanneer het niet lukt, het leven.
"
So why do you look so sad?", vroeg de man. "
I got eliminated..." De man sneed een meatball in twee. "
Ah", zei hij, "
but you know: everything happens for a reason." Terwijl de man zijn broodje in de tomatensaus doopte, probeerde ik te verzinnen om welke kosmische reden ik
Wie is de mol? als eerste had moeten verlaten. Wie weet stortte het busje met overgebleven kandidaten morgen in een ravijn. Dat zou vreselijk zijn. Zo vreselijk dat de gemaakte opnamen niet zouden worden uitgezonden. Maar dan had ik net zo goed niet naar Midden-Amerika kunnen komen. Nee, dit was dus niet de reden. Misschien was me iets genants overkomen als ik was gebleven. Ik was op zich net ongesteld geworden. Wellicht was ik doorgelekt, rennend door de stad tijdens de walkie-talkie opdracht. De beelden van mijn besmeurde rokje zouden uiteraard
De Wereld Draait Door halen en op
YouTube worden gezet, begeleid door de titeltune van
Peppi & Kokki, en als titel: "Hanna Berbloed" Maar zouden de montagemensen mij niet hebben behoed?
Of misschien zou ik er niet tegen kunnen mezelf weken achter elkaar op televisie te zien. Omdat ik me dan onbewust zou worden van mijn idioot expressieve gezicht en het feit dat ik constant aan mijn haar zit. En dan zou ik in een identiteitscrisis raken: "Ai ai ai, wie ben ik nou toch en waarom zit ik steeds aan mijn haren". Aan de andere kant: ik ben 26. Beetje oud voor een identiteitscrisis. "
I can't think of a reason", zei ik uiteindelijk. "
Sure there is!", zei hij. "
If it wasn't for your elimination, you wouldn't be sitting here. With me". Had ik dit goed verstaan? De man likte zijn mes af. Ik dacht na. En fluisterde uiteindelijk: "Ja..." Want de man had gelijk. Als ik niet vroegtijdig was vertrokken van het feestje van mijn leven, had ik nu niet naast hem in het vliegtuig gezeten. Dan was dat dus de reden. Geen goede reden. Maar
everything happens for a reason. En niemand heeft ooit beweerd dat het een goede reden moet zijn.
Aww
