Humo:
televisie★★★★☆
‘De mol’ is meer dan een formule, het zijn ook de makers die weigeren om de lat lager te leggen
Onze man keek naar de finale van ‘De mol’ en zag een opperbeste saboteur die uitblonk in een programma waar nog steeds verbazend weinig sleet op zit.
De voorbije dagen had de mol een flexi-job als lid van de European Broadcasting Union, waar hij - sterk werk, trouwens - heel het Eurovisiesongfestival in de war stuurde. Maar ondertussen liet de saboteur zich ook op Sicilië niet onbetuigd: in de finale van wat alweer een uitstekend seizoen van ‘De mol’ is geweest, haalde hij met de glimlach nog een paar duizenden euro’s uit de groepspot.
Net als in Zweden moest er tijdens de laatste aflevering gezongen worden en het resultaat klonk ook hier niet altijd even zuiver. Behalve dan bij Senne, die zich schijnbaar moeiteloos door ‘Gloria’ van Umberto Tozzi werkte voor hij - we hebben deze keer lang moeten wachten op een bungee-jump - de lucht in werd geschoten. Er is echter één ding dat de 28-jarige Kempenaar nog beter kan dan zingen, zo bleek op het einde: proeven op een al dan niet subtiele manier laten mislukken. Dat hij een ronde te vroeg op het kartingcircuit stopte, was dus bewust, dat hij in de allerlaatste uitdaging net niet lang genoeg stil bleef staan om de robothond te misleiden ook. Met die laatste misser zorgde hij ervoor dat de groepspot bleef steken op 24.160 euro, het derde laagste bedrag sinds ‘De mol’ in 2016 zijn comeback maakte: enkel Alina (22.835) en de ongenaakbare Lennart (18.240) deden nog beter/slechter.
Senne was dus een opperbeste mol en iemand die zich voor een sociaal werker met verontrustend gemak erg asociaal kan gedragen. Bernard blijkt dan weer oprecht zoveel zelfvertrouwen te hebben en zich een specialist te wanen in onder meer Italiaanse automerken of de spaghetti van zijn moeder: hij mag als beloning met het geld naar huis. Michaël, de hoofdverdachte van half Vlaanderen, blijft met lege handen achter maar houdt wel een goed gevoel over aan het programma. De boomverzorger, die zich de voorbije weken liet opmerken als een overenthousiaste klungelaar, vertelde dat hij voor de start van de opnames heel erg twijfelde aan zichzelf maar dat hij gaandeweg een pak meer zelfvertrouwen heeft gekregen. Nu alleen nog wat werken aan zijn Italiaans, zodat hij bij zijn volgende bezoekje aan een lokale koffiebar niet meer hoeft te vragen om ‘some plateau to carry’.
De ontboezeming van Michaël kwam tijdens wat sowieso het mooiste moment uit de aflevering was: de finalisten die samen aan een tafeltje zaten, als concurrenten maar vooral als vrienden, een drievoudige bromance schitterend onder de Siciliaanse zon. Het was een zeldzaam rustpunt, in een seizoen dat voor de rest bewees dat er nog steeds verbazend weinig sleet op de formule zit. Dat is, voor de duidelijkheid, niet enkel de verdienste van die formule. ‘De mol’ is, net als ‘De slimste mens ter wereld’, een programma dat kwaliteit blijft leveren omdat de makers weigeren de lat lager te leggen. De kandidaten waren opnieuw erg goed gecast, Sicilië gaf kleur, warmte en inspiratie en de proeven zaten als vanouds ingenieus in elkaar: met Senne die in bad zit met de mama van Bernard of Bernard die een balletje trapt met Romelu Lukaku bracht de halve finale zelfs twee beelden die zo tussen het meest memorabele uit de mol-geschiedenis kunnen staan. Arrivederci mol, alla prossima volta.
