De bal van Sandra, het paard van Inge, de talloren en de heps van Simon, ...
Als honger iets is waar je op kan zitten, dan heeft Frère Jacques lelijk prijs.
Vooral daar de Bal en het Paard voor gloeiende discussies gezorgd hebben. En dat er in de diverse interviews met de betrokkenen altijd verwezen werd naar de bewuste 'Negende aflevering', waar ons dat zou duidelijk gemaakt worden.
Sandra heeft dus gewoon de Bal gepakt. Maar waarom daar dan zo geheimzinnig over doen ?
Inge riep : "Ik kan niet paardrijden en die fakkel brandend houden tegelijkertijd", maar als je na vier woorden het geluid wegknipt, zit je ook goed, natuurlijk.
Over een gelaagd spel gesproken.
Het is inmiddels ook duidelijk dat veel van wat we te zien kregen in deze derde reeks, for our eyes only was. Dingen waar de plebejers geen ene moer aan hadden.
En dan is er toch ook de teleurstelling, weliswaar met hindsight.
Marc die 'molt' door zijn gps af te geven aan een Italiaander. Maar niet op eigen initiatief, maar op instigatie van Michael de Gevleugelde. Ik herinner me dat die mogelijkheid wel eens geopperd is geweest in een van de ons omringende kloosters.
Maar even snel weer weggehoond. "Dat zouden de zandhengelaars nooit, jamais doen".
Tarara, zoals ze bij ons zeggen.
Even, heel even, dacht ik , toen ik zag dat Marc zijn GPS aan een Italiaanse medemens gaf: "Die ziet die nooit meer terug".
Honger blijft dus. Maar ja, ook daar zullen we weer maar mee moeten leren leven.
Niet alleen is Niets wat het lijkt, maar Niets is ook voor altijd.
Het ga ons allen verder goed.
