Deel 2 dagboek Chris Even later stap ik weer in de taxi en snel doe ik m’n ogen dicht en zet het album Stadium Arcadium van de Red Hot Chilli Peppers op m’n oren. Zo kan ik alvast effe wat rust pakken voor de finale. Wat een mazzelpik, zo krijg ik een voorsprong op de rest. Dat album duurt ruim 2 uur en bij elk liedje doe ik m’n ogen even open om te kijken of we al in de buurt zijn van een nieuwe locatie waar ik dan iemand van het productieteam zou zien. Als ik merk dat het laatste nummer langskomt, ga ik rechterop zitten, ik ben al behoorlijk lang onderweg. Ik kijk op mijn telefoon en zie wat smsjes van Rik, Marlijn en Margriet waarin ze me sterkte wensen en kusjes. Glimlachend sms ik dat ik hen ook mis. Tot zo! Inmiddels hou ik de wegwijzers in de gaten en zie ik allerlei plaatsnamen passeren. Haha, geen Colombo. Geen route naar het vliegveld dus. Terwijl ik check waar de zon staat om te bepalen in welke richting we dan wel rijden, zie ik in mijn ooghoek een verkeersbord met plaatsnaam Colombo, 20 kilometer. Ik verstijf, heel even. Dan kom ik tot de conclusie dat de finale zal worden gespeeld in de buurt van Colombo, opdat we daarna snel met z’n allen in de buurt van het vliegveld zijn om terug te vliegen. Dat is productioneel en logistiek wel zo handig. Damn, wat slim van de productie. De taxichauffeur zet me uiteindelijk af bij een schitterend hotel en zegt niets over het feit dat hij me vannacht zal ophalen om me naar het vliegveld te brengen. Ik heb namelijk, van de productie, een ticket gekregen om vannacht terug te vliegen naar Amsterdam. Een zogenaamd ticket, natuurlijk. Daarom zegt die taxichauffeur niet dat ie me later weer komt ophalen
.
Ik neem een verrukkelijke douche waarna ik voldaan effe op bed ga liggen, het is 17.00 uur inmiddels. Ik bel daarop mijn liefde en vertel haar dat ze waarschijnlijk zo gebeld wordt met de boodschap van de productie dat ik haar waarschijnlijk ga bellen. Om te zeggen dat ik eruit lig en naar huis kom. Maar dat dat dus eigenlijk niet echt zo is. Dan realiseer ik me dat ze uiteraard al lang is gebeld, dus nu moet mee spelen en zeg haar lachend het volgende: ‘Liefste, ik weet dat je waarschijnlijk al gebeld bent en dat je moet doen alsof je van niks weet, dus je hoeft helemaal niets te zeggen, het is goed zo, ik ga het je niet moeilijk maken, haha.” Ik vertel haar verder dat de grote finale bijna staat te beginnen en ik dus pas over 2 dagen naar huis kom. Mocht ze nog niet gebeld zijn, zeg ik, dan weet je dat ik het weet. En zo. Ik bespeur niets raars bij mijn vriendin en dat is best raar. Ik val in slaap met de gedachte dat ze het verdomme goed meespeelt, haha, knap. Om het uur word ik wakker en denk dat ik de camera- en geluidsman bij mijn deur hoor om me te wekken met draaiende camera. En dat de finale kan beginnen. Steeds is het vals alarm. Dan krijg ik om 02.00 uur een wake up call van de receptie, de taxi naar het vliegveld is er. En een wake up call is het.
Ik sta op en pak m’n tas, loop langzaam naar buiten en zie inderdaad een taxi met chauffeur. Indringend kijk ik ‘m aan, ‘Are you really gonna bring me to the airport?’.
Fuck. Die 2 jokers, die 2 jokers. Wacht effe, ze zijn natuurlijk op het vliegveld. Dan is de schok en verrassing het grootst. Een kwartier later, het is inmiddels diep in de nacht, stap ik uit bij de vertrekhal en schieten mijn ogen alle kanten op. Op zoek naar de camera en microfoon, naar Margriet, Marlijn. Naar Rik. De hartslag gaat omhoog, waar zijn ze, waar zijn ze, waar zijn ze nou?
Check in bij balie 12, een lange rij wachtenden en ik sluit aan. Ah, er ligt waarschijnlijk als ik mijn paspoort geef voor het inchecken een brief van de Mol klaar. Als ik aan de beurt ben hoor ik mezelf er expliciet naar vragen. En word niet begrepen. Het zweet breekt me uit als mijn instapkaart wordt overhandigd. Alles voltrekt zich inmiddels in slow motion terwijl ik volledig in paniek raak. Ik geloof het niet. Ik geloof het gewoon niet. Waar zijn ze, kom op hé! De paspoortcontrole, ik kijk nog één keer om en zie in de drukte helemaal niets. Het is over, ik lig eruit. Ik lig eruit. 2 Jokers. Lopend naar de gate voel ik me opgejaagd en kan alleen nog denken aan de 2 jokers die ik zag worden weggenomen door Rik. Wat als, wat als, wat als…
Even later aan boord van het vliegtuig bedenk ik hoe ik de finale wel had kunnen bereiken. Ik ontdek een gigantische gemiste kans en maak mezelf gek. Nee, ja, nog gekker. Dan realiseer ik me dat er een tussenlanding is op het vliegveld van Abu Dhabi. JA! Daar wordt natuurlijk de finale gespeeld. Zo gek dus.
Het is over.
De 2 jokers zeggen nog steeds kiekeboe. 9 Maanden later. Op de gekste momenten.
Heeft iemand het nummer van Stichting Correlatie?
