En Humo:
Na de spectaculaire eerste aflevering van ‘De Mol’, valt onze arendsblik toch vooral op Kevin
Vincent Van Peer maandag 22 maart 2021, 7:48
Het scheelde geen haar op z’n glanzende pelsje of ‘De mol’ had dit jaar zélf een rood scherm gekregen. Geconfronteerd met een wereld die haar grenzen sloot, en die gezelligheid in groep verbood, besloten de makers om dan maar naar Duitsland uit te wijken: een land waar ze het met grenzen nooit nauw hebben genomen, en waar gezelligheid in groep in het beste geval de vorm aanneemt van collectieve Pünktlichkeit.
Vooraleer Rijnwaarts te tuffen, en de gesponsorde BMW’s los te laten op de Autobahns van hun heimat, moest eerst nog een proef worden afgelegd in België. En wát voor één. De afgelopen weken werd ze met veel bombarie geteased in trailers: een oranje scherm! Kapers op de kust! Gietende regen! Waar het op neerkwam: tien nieuwbakken ‘De mol’-rekruten, zoals vaatchirurg Katrien, studente Dami en advocate Jasmien, moesten op een slagveld te Liedekerke, midden in het geliefde Pajottenland van Bruegel, stríjden om hun deelname, terwijl tien gemaskerde rovers in het maïsveld één van hun plekjes probeerden te kapen.
In gerespecteerde ‘De mol’-traditie kende het spelverloop de evolutie van de betere Christopher Nolan-film: lang zie je de verschillende scharniertjes alleen maar in het ijle draaien - iets met snuggere schutters, evenwichtige schutters, strategische schutters en een karrenvracht oranje rookbommen - tot alles in elkaar klikt, en je je finaal laat overvallen door het spektakel. Terwijl een cover van Leonard Cohens ‘Everybody Knows’ slow-motionbeelden op gang trok, stormden zes overgebleven infiltranten uit hun gracht: WO I-soldaten die uit de loopgraven richting niemandsland struikelden. Recruiter Annelotte en opvoeder Lennart schoten tot hun paintballkogels op waren en toen het stof ging liggen, was de 18-jarige Noah plotsklaps een deelnemer van ‘De mol’, en was de 30-jarige Jens (‘ik zou liever aan ‘De mol’ meedoen dan de lotto winnen’) dat níét meer. Zijn aftocht stond bol van de ontgoocheling en had dus het voordeel van de herkenbaarheid.
Het was een begin op kruissnelheid. Pas nadien, veilig de Duitse grens overgestoken, was er tijd voor rust, en achtte ‘De mol’ de tijd rijp om in een herkenbare plooi te vallen: je zag kandidaten gemoedelijk samen spelen en samen zijn, maar altijd, in de woorden van marketingdocent Philip, mit den Handbremse aus.
In Sankt Goar werden de kandidaten aan een oude foltermachine gelegd die hen in twee moest zien te trekken: gelukkig hingen ze daar in duo, en moesten ze gewoon zoveel mogelijk informatie over elkaar zien te rapen vooraleer ze uit hun omhelzing en tegen een hooibaal werden gekatapulteerd. Daaruit onthouden? Lennarts huisdier, een axolotl-salamander, vervangt bij amputatie verloren ledematen, en hij is daar zo enthousiast over dat ik mij lichtjes zorgen maak. Of nog: flamencolerares Samina’s hondje werd op doofheid getest met een kettingzaag, wat een beetje is als testen op blindheid met een vlammenwerper of testen op corona met een autopsie: een ietsje ingrijpend, en zo’n hondje groeit bovendien geen ledematen terug.
In het Duitse kasteel waarin de kandidaten de eerste etappe van hun reis mochten afronden, moest uiteindelijk niemand afvallen. Maar omdat een rollercoaster zonder looping ook maar een treintje met kapsones is, werd meteen een níéuwe twist onthuld: tussen de tien belagers die in Liedekerke op een deelname hadden geaasd, zat ook één mol - zélfs De Mol was niet zeker geweest van zijn of haar plaats - waardoor Noah geenszins van verdenking mag worden gevrijwaard.
