Ik heb een jaar of twee geleden meegedaan met een onderzoek vanuit de tweede kamer, naar dit soort praktijken, daar heb ik een rapport van thuisgestuurd gekregen. Het is aan de kaak gesteld door Jan de Wit van de SP, maar het heeft niet geholpen, de staatssecretaris (toen was dat Kalsbeek), wilde niet verder gaan dan ''zelfregulering''. Nou, dat is dus echt een zeer slap excuus. Zeg dan meteen dat je er niets tegen wil ondernemen.
Mensen vragen om kandidaat te spelen, dat is dus de dagelijkse praktijk daar. Het is net als op de kermis, echt hele grote prijzen win je niet. Kleine prijsjes, die laten ze je wel winnen, maar niet voordat je al een hele smak geld op tefel hebt gelegd. In dit geval is niet meedoen goedkoper.
Over dat postcode-spel kan ik kort zijn: 1 tegen 100 vind ik niet zo leuk, de variant daarop: postcode miljoenenjacht met die koffers, kan ik wel waarderen. Dat finalespel wordt keihard gespeeld, maar het verloopt volstrekt eerlijk. Ik kan daar tenminste geen dingen ontdekken die niet door de beugel kunnen. Dan heb ik het over het finale-spel. Hoe iemand tot dat finalespel moet koemn, daar kun je je twijfels over hebben, een computer is te manipuleren zonder dat iemand het in de gaten heeft. Maar dan kun je wel achter alles iets zoeken.
Het probleem hierbij is natuurlijk, dat ook deze spellen opgebouwd zijn rondom het bellen van de kijker, en niet andersom. Hoewel de makers de kijker willen doen geloven dat het bellen een ondersteundende functie heeft.
