Topic: Dagboek van de afvaller

[Hulpmol]

Jeroen Kijk in de Vegte: 'Daar zitten we met z’n zessen. Op een bergweide met uitzicht over een groene vallei. Ergens in Umatilla National Forest, gok ik. Ik heb het geprobeerd, maar ik kan de exacte locatie niet reproduceren. En dat is eigenlijk gek, want normaal ben ik best goed in navigeren.
Na twee lange dagen en één erg korte en heel koude nacht, is dit het eerste moment van betrekkelijke rust. De omgeving is prachtig. De zon schijnt. Ik staar voor me uit en door m’n vermoeidheid kost het me moeite om te beseffen waar ik ben. Oostenrijk? Zuid-Amerika? Ik merk dat ik m’n gedachten bij elkaar moet rapen. Je zit nog steeds in Wie is de Mol?, Jeroen. En we zijn in Amerika. In Oregon.'

Art heeft ons net verteld dat er toch weer een test en executie aankomen. We hadden nog even gehoopt dat we met z’n allen één aflevering door zouden gaan. Als beloning voor onze ontberingen tijdens de Oregon Trail, ofzo. Maar het mocht niet zo zijn. Eén voor één worden we weggeroepen naar ‘Het Tafeltje met De Laptop’. Wie nog moet, of al is geweest ligt in de zon te slapen. Ik ook. Het is een diepe slaap en ik droom. Als ik wakker word hebben Jochem, Thomas en Diederik hun test al gemaakt. Ze zitten vrolijk te kletsen. Ze worden bij ons weggehouden zodat we niet van ze kunnen horen wat de vragen zijn. Ik pak m’n molboekje d’r bij, maar weet niet zo goed waar ik me op moet focussen. Wat zou voor deze test belangrijke info kunnen zijn? Ik leer de verdeling van de slaapplaatsen rond het kampvuur uit m’n hoofd. En hoe heetten onze paarden nou ook alweer?

Ik word naar het tafeltje geroepen. Tijdens de vorige tests spreidde ik nog behoorlijk, maar ik was wel zeker van m’n antwoorden. Dit keer niet. ‘Wat was de kleur van de wielen van de huifkar waar De Mol in zat?’ is een vraag. Ik heb geen idee. Wie ís De Mol überhaupt? Ik zou het echt niet weten. Ik voel me haast verdoofd en na het invullen van de test wandel ik terug naar de anderen. ‘En?’, vragen ze. ‘Mwah...’ zeg ik.
Dit was het dan. Ik weet het zeker.

Als we op ‘De Stoeltjes’ tegenover Art zitten voor de executie krijg ik inderdaad m’n rode scherm. Ik ben niet verbaasd. Art vraagt hoe ik me voel en het enige dat ik kan bedenken is dat ik heel erg dankbaar ben. Wat voel ik me bevoorrecht om de afgelopen twee weken met deze bijzondere club dit waanzinnige avontuur te hebben mogen meemaken. Snel moet ik afscheid nemen van mijn medekandidaten en de crew. Afscheid van de familie. Sanne fluistert me nog té lieve dingen toe en ik zie mezelf naar het busje sjokken.

Als we de bergweide afrijden kan ik me niet meer beheersen en begin ik een potje onbedaarlijk te janken. Niet uit boosheid of teleurstelling. Integendeel. Het voelt zoals vroeger. Als ik met m’n ouders en m’n broer twee weken naar Drenthe op zomervakantie ging en ik na thuiskomst ook vaak een avond op m’n kamer zat te grienen. Uit pure heimwee. Wat héb ik een mooie tijd gehad en wat bén ik een lucky bastard. Ook omdat ik veel verder in het spel ben geraakt dan ik ooit had durven dromen.

Op het vliegveld van Pendleton staat een vliegtuig voor me klaar. Tijdens de vlucht kijk ik naar beneden en zie ik alle bekende plekken weer voorbij komen. Ik vraag me af wat m’n vriendjes nu aan het doen zouden zijn. Waarschijnlijk vieren dat ze door mogen naar de volgende aflevering. En waarschijnlijk een nacht flink bijslapen. Voor zover dat mogelijk is in Wie is de Mol?

Ik kom aan op het vliegveld van Portland. De cirkel is rond. Ik bestel een groot glas bier en merk dat ik het eigenlijk helemaal niet erg vind om terug te gaan naar huis. Naar m’n man, de poes en het gewone leven dat ook heel fijn is. Als ik het vliegtuig naar Amsterdam in stap lopen er twee Nederlandse zakenmensen voor me. De eerste ‘vreemde’ Nederlanders in twee weken. Jullie moesten eens weten, denk ik. Aan boord gaat de knop om. Het normale leven is weer begonnen. En er is nooit iets gebeurd.

[xanneweetwel]

Mooi

"De Stoeltjes" 

[Marisa]

De dagboeken van de afvallers tot nu toe zijn stuk voor stuk mooi.


Ook dit weer: open, eerlijk, beeldend. Ik zíe het Jeroen vertellen.    Hij kan dus tóch wel schrijven 

Jammer dat hij niet tot het eind kon blijven.

[Zeeuwse]

 Wat prachtig om te lezen... helaas niet zo fanatiek bezig met het spel, anders had hij het misschien wel wat verder in het spel gekomen.

Wat ik mij afvraag, kan je een blanco ticket bestellen bij een Amerikaanse luchtvaart maatschappij? Neem aan dat het niet van te voren bekend is wie er afvalt.....

[Blip]

Mooi verhaal. Jammer dat je eruit ligt, Jeroen. Ik had graag nog een paar weken puzzelplezier aan je beleefd.

[evelienh1986]

Ik ga hem missen!!

[Marimol]

dagboek afvaller

[Amethyst]

dagboek afvaller

Mooi!

[spechteke]

weer een mooi dagboek 

[Conejo]

dagboek afvaller

 

[m0lmuis]

Wat mooi om te lezen.
Dank je wel Imanuelle 

[Heinz]

Ik plak het ook even hier zodat het niet verloren gaat:

---------

Imanuelle Grives: 'Tring! “Ima, of je mee wilt doen met Wie Is De Mol?” “JA, absoluut!” Hoewel ik het programma nog nooit heb gezien, weet ik van mollotenvrienden die trouw kijken dat het “ECHT IETS VOOR IMANUELLE IS”. Avontuur, gedrag analyseren, wedstrijd, mysterie, gekke opdrachten. Helemaal mijn ding, inderdaad!'

Ik wil óf de Mol zijn óf winnen. Voor Mol blijk ik ongeschikt, waarschijnlijk ben ik te emo en meelevend. Ik kijk wat seizoenen en ik filter wat richtlijnen voor mezelf eruit. Regels:

Wie Is De Mol? Is een spel waarbij 10 kandidaten gezellig met elkaar op stap gaan en 1 kandidaat de boel verstiert. Helder: 9 mensen die hun best doen om de pot te vullen en eentje niet. De kandidaten die de test het minst slecht maken gaan door. Eitje.
Trust Nobody.
Trust Somebody. Zoek een bondgenoot. Iemand die je blind kunt vertrouwen en informatie mee kunt uitwisselen. Als je geluk hebt, gaan alle kandidaten gezellig met een wijntje alle vragenlijsten met elkaar uitwisselen en zingen ze: “Cumbaya, my Lord!”. Leuk, een soort groepsuitje!
Er zijn jokers en hints, vind die. Die wijzen je heel makkelijk naar de Mol. Komt goed!
Maak plezier, geniet ten volste en blijf dicht bij jezelf, dan houd je het langste vol.

We weten niet wie er meedoen tot we uit het vliegtuig stappen. Wanneer we aan elkaar worden voorgesteld, wordt metéén duidelijk dat deze groep hier niet is om lekker te lachen. Game on! Binnen een dag zijn er vijf bondjes. Na een intense pot vier-op-een-rij achter de schermen, waarbij Roos en ik enorm aan elkaar gewaagd zijn en Roos wint, weet ik zeker: dit is een vrouw naar mijn hart, fanatiek, slim en gezellig! En niet de Mol. Ons bondje houdt voor eeuwig stand! Wij gaan samen winnen!

Art vertelt over een privilege deze opdracht. Je scherm wordt niet getoond. Ik besluit dat ik die hoe dan ook ga winnen. Ik ben echt een groepsdier, maar als er nog vijf kandidaten over zijn, wordt het verwarde gevoel van “och, wat zielig dat er iemand weggaat, al ben ik ook blij voor mezelf” een heel stuk minder. En voel ik bij mezelf wel de opluchting ontstaan dat er na deze executie mogelijk nog maar één deelnemer tussen mij, Jochem en de finale in staan, als ik win! En dat doe ik ook! In mijn hoofd ben ik al met 1 been in de finale. Geloof me, als je zo ver bent, ruik je alleen nog maar de finale. Ik ben zo gefixeerd of –hoe heet het ook alweer- in een tunnelvisie beland. Alle schermen groen! Gefelici-FUCK! Ik heb een misberekening gemaakt! Iets klopt niet in mijn theorie en ik moet even me terugtrekken, even focussen, een nieuwe strategie bepalen, maar die tijd is er niet.

[Heinz]

We gaan meteen door met de volgende opdracht. Mijn hoofd is overal behalve daar. Die gaat niet zo je-van-het. Daarna is de groep ook constant bij elkaar en is er tussen de opdrachten en het opnemen van de biechten ook geen ruimte om even met mijn bondgenoot te praten. Voor we het weten, is de executie er alweer. Ik heb geen jokers, geen hints, geen informatie en geen strak plan. Ik heb het vertrek van Roos gebruikt om er juist kracht uit te putten door rigoureus mijn strategie om te gooien. Ik wist immers op wie zij had gespreid. Dus ik heb keihard haar verdachten uitgesloten en daarmee ben ik al drie rondes verder gekomen. Iets klopt niet. Is iedereen wel wie ik denk dat-ie is? Is mijn bondgenoot wel te vertrouwen? De schermen worden één voor één groen. Als ik aan de beurt ben, lijkt ineens alles duidelijk te worden… BAM! ROOD!
Mijn hartslag verhoogd, mijn keel wordt droog, ik voel dat ik geknuffeld wordt, maar ik hoor vooral heel hard in mijn hoofd: “NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!”. Ik wil zo snel mogelijk bij Jochem komen en tegen hem zeggen dat hij echt voor ons moet winnen. Dan moet ik mee met Art. Ik begin traditiegetrouw bij de eerste fase van rouw! Ontkenning! Ik had het niet fout, de rest had het gewoon beter… En Jochem is mijn bondgenoot, dus daar is het ook niet fout gegaan. Eigenlijk wil ik heel hysterisch op m’n knieën vallen, me vastklampen aan t scherm en er met groene pen overheen stiften! Jawel, ik had het wél goed! Geef me alsjeblieft nog 1 kans. Alsjeblieft! Nee, ik lig er gewoon uit. Nadat de karavaan met crew en deelnemers zijn weggetrokken, ben ik alleen. Met mezelf en mijn gedachten en ironisch genoeg is er nu heel veel ruimte om te bedenken waar het fout heeft kunnen gaan. Stilte...na alle enthousiasme, avontuur en hysterie ben ik gewoon stil. Ja, ik ben stil, het is mogelijk. Het is klaar. Voor mij. Ik wil het begrijpen. Wat heb ik verkeerd gedaan? Heb ik het spel gewoon verkeerd gespeeld door zo openlijk de kandidaat uit te hangen? Nee, ik had afgesproken met mezelf dat ik vol, dicht bij mezelf overal in wilde gaan. And, I did! Een gevoel van trots en aanvaarding. Ik heb het meeste geld binnengehaald en ik heb zulke gave opdrachten mogen doen. Nou, dan heb ik met de keuzes die ik in alle oprechtheid heb gemaakt blijkbaar dit als hoogste resultaat behaald! Ey! 7 afleveringen hè? Dat is niet niks! En ik heb geschoten, wel drie keer (RATATATAATATA) én paard gereden! Ik heb geracet in een hele dikke bak en ik heb nieuwe vrienden gemaakt, bovendien ben ik voor eeuwig lid geworden van de molfamilie. Ok, eerlijk is eerlijk ik wilde dolgraag keihard winnen, maar IK HEB GEWOON MEEGEDAAN MET WIE IS DE MOL en deze prachtige ervaring pakt niemand mij ooit meer af!!

[Marisa]

Weer zo'n heerlijk, eerlijk, menselijk verhaal.

Merci, Imanuelle, voor alle kostelijke momenten.

[KeyW]

De dagboeken van de afvallers vind ik erg goed dit jaar. Het dagboek van de mol juist een stuk minder.

[Bodejos]

''Voor eeuwig lid geworden van de molfamilie''.

Die uitdrukking komt iedere fandag naar voren, dat gevoel is er echt. Maakt helemaal niet uit of je kandidaat was of de mol.

[Lama1997]