Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen, maar op dit moment voel ik me vooral erg triestig en gefrustreerd of zo, of nou ja ik weet het gewoon soms allemaal even niet meer.
Zoals ik gisteren al schreef in het daarvoor bestemde topic: de hele situatie waar we nu in leven is niet goed voor mijn mentale gezondheid vooral. En niet alleen de mijne, want ik zie het bij mensen om me heen van leeftijdsgenoten tot ouderen (mijn dementerende 'oma') ook steeds meer. Ik vrees dan ook met grote vrees de tweede lockdown of strengere maatregelen die er gaan komen (en die er niet hadden hoeven te komen), waardoor het sociale leven dat ik sinds augustus (met houden aan de regels) weer kwijt ga raken.
De dingen waar ik voor Corona een stuk minder mee in mn maag zat omdat het gewoon goed met me ging, sta ik nu elke dag mee op. En in het begin tot nou ja pakweg juni, juli was ik nog redelijk optimistisch, maak er maar het beste van, maar gaandeweg is dat steeds meer geworden: wat is eigenlijk het beste? Wat is dat nog waard? Ik zie gewoon op heel veel vlakken weinig perspectief voor de toekomst en het liefste wat ik zou willen is dat we terug konden in de tijd. Al is het maar een paar jaar. Niet alleen om hier vanaf te zijn, maar ook zodat ik andere keuzes had kunnen maken met de kennis van nu. En de leuke dingen weer opnieuw kan beleven.
Ik weet dat dit misschien allemaal vaag en niet concreet klinkt, maar ik wil ook niet te veel in detail treden. Het enige waar ik deze post voor gebruik is om voor nu mijn gevoel van me af te schrijven, zodat ik misschien weer een beetje mijn focus bij het afronden van (de helaas verkeerde) studie kan leggen.
