In het begin vond ik hem echt tof, maar de laatste afleveringen begon hij me echt te irriteren.
Hij was te vol van zichzelf, en stak dit ook niet onder stoelen of banken.
Toen hij opnieuw zat te lachen op de eilandraad was mijn irritatie ten top.
Mooi om te zien hoe die binnen enkele seconden van zijn gezicht af werd geveegd.
Maar, de manier waarop hij met zijn verlies omging heeft mij zijn respect voor hem terug doen winnen.
Hij zei precies de dingen over zichzelf waar aan ik me irriteerde.
Oke, hij nam enkele andere mensen mee in zijn afscheidspraatje, niet heel netjes.
Maar wel begrijpelijk op zo'n moment.
De opmerking van Joke over het wijzen doet me niet zo veel, maar Christophe had ik wel van die bank kunnen trappen met zijn gezever.