Ik denk dat de meeste mensen zich vooral ergeren aan de laatdunkende en zelfgenoegzame wijze waarop Fajah haar mening iedere keer naar voren brengt. De meeste biechtscènes waarin Fajah van zich doet laten spreken volgen dit stramien: kritiek, belediging, zelfvoldane glimlach, hysterisch gegiechel. Daarnaast valt ze dikwijls mensen in de rede, nog voordat deze hun verhaal kunnen afmaken. Dat wordt meestal beschouwd als een hele onplezierige manier van communiceren. Ze verteld overigens niet ‘de’ waarheid maar haar eigen waarheid. Dat is misschien flauw om te zeggen wegens de vanzelfsprekendheid ervan, maar juist de mensen die zichzelf recht door zee vinden ontberen vaak het vermogen om te onderkennen dat ze mogelijk zelf fout zitten en/of zaken verkeerd interpreteren. Uiteindelijk kan bijna iedereen eerlijkheid waarderen, maar Fajah zou meer lof oogsten wanneer ze dat op een meer respectvolle en minder zelfingenomen manier naar voren bracht.