wat een koele tante!!
Ook haar dagboek stelt weinig voor:
Na een lange reis kwam ik aan op een strand. Met uitzicht op zee vulde ik mijn test in. De moeilijkste test tot nu toe, met vragen waar ik alleen maar om moest lachen.
Toch was ik zelfverzekerd.
Maar… niets is wat het lijkt…
Toen ik bij de laatste 3 was, en ik het rode scherm kreeg, was ik totaal niet verbaasd.
Ik had het zien aankomen. Vond het wel grappig.
Ik vond het vooral zielig voor mijn medekandidaten, die me geschrokken aankeken.
Ik was kalm.
En daar ging ik dan.
Ik nam afscheid, liep naar Art voor een laatste gesprekje en vertrok in de minibus, naar het vliegveld.
Opeens weer alleen na 2 weken geleefd te zijn.
Fijn was dat.
Er ging veel door mijn hoofd.
Wat had ik graag de testresultaten gezien van iedereen.
De tijd zal het allemaal leren…
Niets is wat het lijkt…