Bij het kijken van de uiterst sympathieke laatste afl van Cafe de Mol, krijg je opnieuw ideeën over het selectieproces. Gilles blijft erbij dat hij en het team Philippe een uitstekende mol vonden, en dat het grotendeels in diens hoofd zat dat hij slecht bezig was. Wat Philippe het meest deed opvallen was denk ik hoezeer hij geïsoleerd begon te raken. Het is een beproefde molspeurtactiek; wie van de deelnemers gaat oprecht op in het spel en de groep, en wie lijkt een eilandje te vormen binnen de groep? In dat opzicht viel Philippe steeds meer op, en ik kan me voorstellen dat zijn onvermogen om dat te veranderen hem steeds meer in een negatieve spiraal bracht.
Maar los van of iets fout gegaan is daarmee of verkeerd is ingeschat, kunnen we er wel zeker van zijn dat zo'n overweging in de toekomst echt wel nadrukkelijk meegenomen gaat worden in het selectieproces. Kan iemand het aan om zich anders te voelen binnen een hecht groepsproces? Kan iemand het aan om een natuurlijke eigenschap (heel erg vriendelijk en zacht in dit geval) zodanig te onderdrukken omdat er gemold en gelogen moet worden? Dat er zo'n groot contrast was tussen beiden met Philippe, maakte hem zeker een interessante mol voor de makers, maar wellicht maakte dat de klus nog een stukje zwaarder voor iemand als Philippe dan voor, zeg maar, een persoon die van nature al makkelijk omgaat met anders zijn, een eigen pad kiezen, kritiek krijgen. Philippe noemt zichzelf een zondagskind, iemand die eigenlijk nooit echt tegenslagen heeft gekend. Dat is wel interessant, in dit verband.
