Het is bij de publieke omroep ik kwam er vroeger wat vaker dan nu maar heb nog wel een goed beeld) precies hetzelfde als bij de commerciëlen, hoe hoger de (luister of) kijkcijfers, hoe meer het mag kosten. En vanuit economisch oogpunt is daar niets mis mee.
Indien WIDM zou gaan bezuinigen, zou daarvan geen cent terugvloeien naar de belastingbetaler dus dat argument gaat maar heel beperkt op.
Dat kijk- en luistercijfers invloed hebben op het budget weet ik allicht (ook uit ervaring), en enige logica zit daar ook wel in. Of er 'niets mis mee is' dat die juist bij de NPO doorslaggevend moeten zijn, is echter al jarenlang een (volgens mij niet onterecht) punt van discussie.
Natuurlijk ben ik niet zo naïef om te verwachten dat we aan het eind van het jaar een bedragje teruggestort krijgen als aandeel van het niet-bestede NPO-budget. Maar dat betekent niet dat de NPO, en WIDM in het bijzonder, niet eens wat kritischer naar zijn bestedingspatroon mag kijken. Er zijn al sinds mensenheugenis discussies over het geld dat naar de publieke omroep gaat, en dat is niet allemáál af te doen als populistisch gereutel. Het is toch niet zó wereldvreemd om te stellen dat met het schrappen van het afvallershotel duizenden, zo niet tienduizenden euro's over zouden blijven voor iets anders?
De som van mijn irritaties is trouwens breder, en komt er op neer dat ik vind dat de makers van WIDM de afgelopen pakweg tien of zelfs vijftien jaar wel heel zelfgenoegzaam zijn geworden, terwijl daar niet per se een inhoudelijk steeds beter programma tegenover staat. De vanzelfsprekendheid waarmee geld wordt besteed aan m.i. niet al te sterk beargumenteerde luxes als steeds riantere onderkomens voor de kandidaten, een afvallershotel etc. is daarvan slechts één aspect.
Het is ook het wel heel achteloos wegwuiven van zelfs maar de vriendelijkst geformuleerde kritiek. Het zijn ook die hysterische live-finales, waarin ze zich met geluids- en lichteffecten laten toejuichen als op Aarde teruggekeerde halfgoden. Het is ook die volkomen uit de kluiten gewassen industrie (MolTalk, Podcasts, Molboekjes) die rond het programma is ontstaan. Het is ook hun olifant-in-de-porseleinkastmentaliteit waarmee ze nietsvermoedende dorpsbewoners overdonderen in sommige opdrachten. En het is ook hun kokette
virtue signaling met de zorgvuldige casting van migratieachtergrondiërs en lhtbi'ers, en 'eliminatie' zeggen in plaats van 'executie', om tegelijkertijd schaamteloos zaken te doen met genocidale dictaturen en het vanzelfsprekend te vinden om met zijn twintigen het vliegtuig te pakken naar de meest verre locaties.
Het afvallershotel is, kortom, slechts een symptoom van een dieperliggend probleem bij Wie is de Mol. En ik heb nog geen enkel steekhoudend argument gelezen over hoe dit spoilers - hee, we zijn weer on-topic!
- zou voorkomen.
