Wat is het eerlijkste? Is gevoel het eerlijkste? Vind ik niet helemaal. Want op wat is dat gevoel gebaseerd? Vele Belgen trekken het directe niet van een Nederlander. Anderen willen liever niet geconfronteerd worden met het lelijke hypocriete, subjectieve kantje van zichzelf. Of het is gebaseerd op heeft die ene wel genoeg flatterende aandacht gegeven aan hem/haar. Joke's verhaal en deels dat van Minhee toont hoe hypocriet het 'stemmen op gevoel' is. Zonder Ruud en Fajah had Minhee er de eerste stemming na de samensmelting er uit gelegen. Natuurlijk is Fajah woest: Joke en Gene wilden haar er uit van bij het begin, gebaseerd op een gevoel van directheid niet te trekken, en daarna viseerden ze Ruud en Tess. Zowel Ruud en Fajah hebben zich over de vervelende gevoelens gezet, en Joke en Gene een kans gegeven, een gunfactor, terwijl Joke haar eigenlijk nooit eens een kans gegeven heeft. Waarom is Joke eigenlijk zo gekwetst? Als iemand je iets zegt dat bij de haren is getrokken, onwaar, dan kan het je toch niet schelen? Dan kan je daar toch niet door geraakt zijn? Iemand kan je enkel kwetsen als ze de vinger op de wonde leggen: als je weet dat je niet fair bent naar mensen, maar ondertussen je unfairness rationaliseert met 'mijn gevoel'. En om nou te zeggen dat Fajah geen emoties en geen empathie heeft? Is Joke blind of zo?
Ik ben geen fan van Fatima en Chris die de gevoelens strategisch bespelen van anderen, maar het is wel onpersoonlijk (behalve de rancuneuze keuze van Chris). Hoop ik dat één van die twee het winnen: nope.
Uiteindelijk vind ik Fajah nog het meest oprecht en meest objectief, en ze heeft ten minste iedereen een kans gegeven.
