En die van Joep
The End.
De grootste nachtmerrie was er in de eerste aflevering uitgaan. Maar in de tweede zit daar niet heel veel vanaf. Ik kwam er net lekker in. Ik had 'onomstotelijke bewijzen' tegen Janine, maar zou voor de rest ook nog wel 'spreiden' tijdens de test. Nou, dat hebben we gezien.
Als ik naar oudere Moledities keek werd ik soms een beetje wee van die saamhorigheid die al binnen enkele dagen vriendschappen voor het leven smeedden. Maar na ongeveer een ochtend samen wilde ik al met minstens de helft gaan samenwonen of in ieder geval langdurig op vakantie gaan. Vanaf seconde één kon ik de molknop al niet meer uitzetten en zat ik in de bekende tunnel. Die tunnel heeft me ook genekt. Raar genoeg realiseerde ik me dat al vlak voor het rode scherm. Ik zat daar vrij ontspannen en ineens dacht ik, ik lig er zo gewoon uit. En daar moest ik ook wel weer om lachen. Dus toen het scherm verscheen schoot ik volgens mij zelfs in de lach. Bij het afscheid zag ik bij dees en geen zelfs een paar traantjes opwellen (ik noem geen namen). Ik was dus niet de enige die gelijk zo klef was; blijkbaar hoort dat erbij. Net alsof je samen een ernstig vliegtuigongeluk overleefd hebt, al weet ik ook niet hoe dat precies voelt. Afijn.
Ik voel me toch vooral de schlemiel. Op het moment dat het scherm rood werd wist ik ook gelijk wie de mol was. Ik hou dat hier natuurlijk voor me, maar ik ben er tamelijk zeker van. Idioot genoeg realiseerde ik me dat niet van tevoren. Dat is die rare tunnel.
Vervelend is ook echt dat je omgeving zulke hoge verwachtingen heeft, terwijl jij al weet dat je er de tweede aflevering uit ligt. Maar die schade zal de komende dagen wel duidelijk worden. Leedvermaak is toegestaan maar wel met liefde graag.
Ik baalde als een stekker, laat daar geen misverstand over bestaan. Allereerst ben ik iemand die graag wil winnen, maar vooral om gewoon het feest van de opnames en de reis mee te maken. En dat betreft niet alleen de kandidaten, maar vooral ook de mensen die achter de schermen werken. Het is een warm bad en je wordt met alle egards en liefde benaderd. Overigens had ik bij de paintball-opdracht uiteindelijk toch twee hamstrings verrekt en kon ik bij thuiskomst een week niet fatsoenlijk lopen.
Ik kijk terug op 4 dagen die wel 40 dagen leken. Mijn tocht op de kar met de ezel door Soweto, helaas maar spaarzaam in beeld gebracht, was voor mij een hoogtepunt, vooral ook door vriendelijke mensen daar. Toegejuicht worden door kinderen in felkleurige schooluniformpjes staat nog op mijn netvlies. Soweto, daar word je normaal als toerist voor gewaarschuwd. Voor bungeejumpen ben ik echt te krakkemikkerig, maar door dat bos rennen, terwijl er van twee kanten op je geschoten wordt met paintballschutters op quads was toch echt geweldig. Dat we daar op bijna 2000 meter waren en je na 100m uitgeput was krijg je niet echt goed mee op tv. Evenals de hoeveelheid fijnstof die in je longen en al je holtes zoog. Tot drie dagen daarna kwam er nog zand uit mijn neus. Goed dat ze daar geen Arbo hebben. Maar goed, op dat moment wist ik nog niet wat er met Janine gebeurd was. Dan is ineens alles peanuts.
Ik zou tegen iedereen willen zeggen, blijf kijken, want het spektakel is pas net begonnen. En dat is gelijk misschien mijn grootste frustratie. Ben ik in Zuid-Afrika, heb ik geen enkel wild dier gezien. Alsof ik naar Feyenoord – Ajax ging en na de toss naar huis moest.
Bron Avro.nl
