Daar sta je dan, onder de palmen op een belachelijk idyllisch strand. Tegenover Art, die zijn fideelste troosthoofd opzet: een tikje schuin, de mondhoeken meewarig omlaag.
Ik wist tijdens het maken van de test al dat het hommeles was. De vragen waren achterlijk moeilijk (welk kenteken had de auto van de Mol? Ik had nondeju geen kentekens gezien!). Normaal gesproken is mijn motto ‘de dood of de gladiolen’, maar misschien was ik net niet fanatiek genoeg. Misschien had ik, moe en murw na twee doldwaze weken, te veel van de uitzichten genoten en te weinig uit mijn Molboekje gestudeerd. Misschien had ik toch een bondgenoot moeten zoeken om me te overhoren of aan extra informatie te helpen.
Berouw komt na de zonde.
Eigen schuld, dikke bult.
Ik kreeg een rood scherm, en dan is er geen weg meer terug. Alhoewel: er is alléén maar een weg terug. Naar Nederland! Linea recta naar de luchthaven zul je, zonder pardon het vliegtuig in. Toedeledoki, hatsekiedee en hupsakee naar huis.
In de cursus 'omgaan met teleurstellingen' die het leven feitelijk is, heb ik een belangrijke les geleerd. De leraar die het advies in kwestie gaf, heette Cruijff, Johan Cruijff. De les luidt: elk nadeel heb z'n voordeel.
Het voordeel van dit nadeel was: ik kon mijn jarige dochter bellen met de boodschap dat mama snel thuiskwam. Ook fijn: ik zou mijn eigen verjaardag, een dag later, met mijn dierbaren kunnen vieren. En ik zou weer in mijn eigen bed kunnen slapen!
In het busje naar de luchthaven stond ik vier uur lang doodsangsten uit, en drong langzaam tot me door dat ik geamputeerd was van de groep. Mensen die ik twee weken eerder nog nooit gezien had, maar van wie ik nu méér wist dan van mijn buren. Ik besefte dat ik nooit meer als een malle hoef op te schrijven wat iedereen at en dronk en droeg. Dat ik de regie over mijn eigen leven terug had, maar dat ik het spel en de kandidaten vreselijk zou gaan missen. En dat ik potverdrie nog steeds niet wist wie de Mol was.
In het vliegtuig boven de Atlantische oceaan werd het 15 juni. Ik overwoog de stewardessen te vertellen dat ik jarig was, maar deed het toch maar niet. Tijdens de tussenlanding in Madrid bekeek ik het lang-zal-ze-leven-filmpje dat Annemieke, Rop, Tim, Taeke en Klaas geappt hadden. Zo hartverscheurend lief! En zo vreselijk ver weg opeens.
Dit was het subiete einde van het memorabelste reisje van mijn leven. Van twee weken lang buikpijn van het lachen.
Het allergrootste voordeel van het nadeel: dit was het begin van negen heel dierbare vriendschappen.
P.S. De witte skinny jeans van de laseropdracht hangt zich nog te schamen in mijn kast. Ik overweeg hem ritueel te verbranden, maar kan het ergens toch niet over mijn hart verkrijgen. We hebben zoveel lol gehad samen! Bovendien heeft Ellie laten weten dat ze wel interesse heeft.
