Nieuws Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!
Heel mooi! En interessant:"(S)pijt van het bewaren van die vrijstelling heb ik niet, wél van het veranderen van mijn strategie luttele seconden voordat ik de test ging maken. Ik werd te arrogant en heb de prijs betaald door mijn nieuwe liefde vroegtijdig te moeten verlaten."Hij is dus all-in gegaan en waarschijnlijk op Thomas of Kim-Lian.
Met nieuwe liefde bedoelt ie volgens mij het hele WIDM-avontuur. Hij vertelde ook dat afvallen voor hem voelde als gedumpt worden Ok, daar zit wat in😀.
Dat was het dan… Het einde van mijn Wie is de Mol?-avontuur. Een avontuur waar ik enorm naar had uitgekeken en waar ik intens van heb genoten. Natuurlijk is het ontzettend balen als het scherm uiteindelijk dan toch onverbiddelijk ROOD wordt. En natuurlijk had ik verschrikkelijk graag in de finale gestaan en nóg liever zelf de Mol willen zijn.Maar wat ik eigenlijk toch vooral denk, en wat me bij zal blijven, is: wat was het allemaal te gek!Bizar eigenlijk: in de eerste zes afleveringen was ik zo zeker van mijn zaak bij de test. Maar deze aflevering voorvoelde ik het al: mijn scherm wordt rood. En ja. Roder kon niet. Meedoen aan Wie Is de Mol? kon niet op een beter moment in mijn leven komen. Ik hou van mijn leven, ik ben dol op mijn vak als zangeres, muziek te maken, verhalen vertellen, op avontuur en op reis te gaan. Maar toen, in het voorjaar van 2020, kwam alles, zoals bij zo veel mensen, ook bij mij behoorlijk stil te staan. Dat was moeilijk. En toen kwam dit avontuur op mijn pad, precies waar ik zo veel behoefte aan had. Toen ik de groep deelnemers voor het eerst zag, baalde ik toch wel even dat ik eigenlijk weinig (of zelfs nauwelijks) TV kijk, want ik kende lang niet iedereen. Maar al gauw kreeg ik door dat ik het nog lastig zou gaan krijgen, want poeh, wat een stel fanatiekelingen! “Ik ben niet de Mol, en daar baal ik van.” Dat waren mijn letterlijke woorden tijdens de livestream vanuit het theater in Albanië. Ik probeerde me daar zoveel mogelijk als een zenuwachtig meisje voor te doen. Dat was tactiek. Ik ben de meest onbekende van de groep, dacht ik, en ik heb me zojuist expres voor schut gezet op TV. Die vrijstelling komt mijn kant op. Nou, mooi niet dus. In dit spel gaat niets zoals je denkt. Niets is wat het lijkt. Ik moet zeggen dat ik heel erg benieuwd was naar hoe ik dit avontuur zou gaan beleven. Eigenlijk is dat best onmogelijk om je voor te stellen, als je zoiets nog nooit hebt gedaan en er niets is waarmee je het kunt vergelijken. Maar waarop ik had gehoopt, dat is driedubbel uitgekomen: avontuur, verrassingen, fantastische spellen, verbazing. De spanning als je weet dat je niemand kunt vertrouwen, maar zelf ook mag (of misschien zelfs móet) liegen en bedriegen.Ik merkte dat ik na aflevering twee in een andere modus kwam, ik werd iets relaxter, ik durfde meer los te laten en meer te genieten. Elke aflevering kan mijn laatste zijn, daar was ik me volkomen van bewust. Kom maar op met die opdrachten! En wat voor opdrachten waren het! Kamperen in een prachtige burcht, met een speer in je handen achterop een jeep mogen racen, met een fakkel door een kasteel rennen, boogschieten, jezelf ondersteboven 80 meter naar beneden laten hijsen, jetskiën, met de groep zingend rondom het kampvuur, als de camera’s even uit zijn. En, niet te vergeten, je gezicht geheel onnodig in een taart duwen. (Hoewel het eigenlijk nooit onnodig is om je gezicht in een taart te duwen.) Wat een liefde heb ik voor dit programma en voor de kijkers. Wat een liefde heb ik voor alle geweldige mensen achter de schermen, die er met hun hele ziel en zaligheid alles uithalen om het zo mooi mogelijk te maken. En wat een liefde heb ik voor onze groep, elf geweldige mensen met allen een hart van goud!En, last but not least, voor de Mol.Want wat doe jij het fantastisch!Laetitia Gerards
Het beton van Tirana baadt in de gele avondzon. Ik sta voor het enorme raam van mijn hotelkamer, en wip mijn gympen uit om met mijn blote tenen grip te krijgen op het tapijt en op de normale wereld. Waar ben ik, wat moet ik hier nu weer van vinden? Een halfuur geleden zat ik nog op een klapstoeltje in de tuin van het huis van de voormalig dictator van Albanië, hand in hand met het kleine clubje waarvan ik niet kon geloven dat ik er lid van mocht zijn. Eén voor één kregen Everon, Kim-Lian en Fresia hun groene scherm, waardoor mijn rode niet meer nodig was. Ik ben toen opgestaan, geloof ik, er waren knuffels, tranen, en ik meen me een praatje met Rik te herinneren. Iemand heeft me een busje in geholpen, en daarna een hotel binnen geloodst, waar ineens al die mooie mensen stonden waar ik de afgelopen weken zo dol op was geworden, en vervolgens weer hartverscheurend afscheid van had moeten nemen. Best wel raar dat je in zo’n korte tijd zoveel van mensen kunt gaan houden, maar in Albanië gelden blijkbaar andere natuurwetten. Zij, mijn lotgenoten, ontfermden zich op hun beurt over de zoveelste patiënt die hun sanatorium kwam binnenstrompelen. Zij wisten: laat hem maar even, die trekt wel bij, want straks komt het onderdeel waarbij we stiekem gaan feesten op een hotelkamer, en de liften gaan misbruiken om met zijn allen lallend op en neer te reizen met de rokers van het gezelschap. Dan begint het genezingsproces, wisten zij. Ik draai me weg van het raam, en kijk naar mijn opengeritste koffer. Daar liggen de shirtjes en de shorts die alles hebben meegemaakt. Er zit te veel avontuur in om in deze steriele kamer op te hangen. De geur van zee, stof en angstzweet stijgt eruit op. Ruďnes, meren, fabrieken, stranden, dorpjes… Ik kan de boel laten wassen, maar dan zou ik toegeven dat het allemaal voorbij is, en daar ben ik nog lang niet aan toe. Ik hang nog ondersteboven in een koeltoren. Ik ben nog schapen aan het hoeden, ballonnen aan het prikken en naar sleutels aan het graven. Ik hobbel nog in busjes met de liefste mensen die ik ooit ontmoet heb, zit nog tussen ze aan eettafels en lig nog met ze op hotelkamers. Dan schiet ik overeind: Molboekje! Waar is mijn Molboekje! Met een plons in mijn maag heb ik de eerste heldere gedachte van deze dag: dat het nu niet meer uitmaakt waar mijn Molboekje is. Ik ga zitten op de grond en aai met mijn handen het tapijt om te voelen of deze kamer wel echt is. De lage zon schijnt recht in mijn toet. Dat Molboekje raakte ik elke dag tien keer kwijt, en dat kwam elke keer goed. Maar nu ben ik potverdorie mijn hart kwijt zeg, waar heb ik dat nou toch gelaten? Kut, vergeten bij die klapstoeltjes in die tuin natuurlijk. Of misschien verloren in Sarandë of Vlorë? Gjirokastër? Shkodër? Pff, laat maar even zitten. Iemand uit de groep vind ‘m vast wel weer.Thomas van Luyn
Dagboek van de Mol:
Dagboek van de Mol:https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-mol-5/
Niet ingelogd
Registreren
Wachtwoord vergeten?
Waarom registreren?
Ga naar:
Nu op de chat
RealityNet
Nu online
648 gasten en 1 vaste bezoeker
