SoyDagboek van de afvaller #7: Ik weet wie je bent
Shit, ik huil weer.
Lief Mol avontuur,
Tja waar moet je beginnen… já ik weet het. Op het einde.
Ik kom de hotelkamer binnen, alleen, kijk om me heen, schuif m’n koffer naar binnen en ga zitten op het bed. Ik zit in m’n eentje in een hotel, net is de lieve kandidatenbegeleidster Larissa weer vertrokken, terug naar het spel, na een fles champagne samen te hebben gedronken.
Ik kijk naar m’n telefoon, die ik eindelijk weer kreeg en denk: ohja, er is nog een leven gaande naast dit spel. Ik leg hem even weg want dat is te veel. Ik kijk naar het lampje op m’n kamer, naar de saaie grijze vloerbedekking en even uit het raam, maar het is te donker om iets te zien van de zee en kijk dan naar een schilderijtje boven het bed aan de muur wat lijkt op een soort nacht, soort Starry Night van Vincent van Gogh of toch op een lelijke kanarie en ineens begin ik keihard te huilen. Tranen over m’n wangen.
En nee, niet van verdriet dat ik uit het spel lig, maar heel veel tranen van geluk. Puur van geluk. Geluk dat ik dit mooie avontuur heb mogen meemaken, op reis ben geweest zonder idee te hebben op welke geweldige locaties je uitkomt, de mooie crewleden keihard heb zien beuken om het vetste programma neer te zetten, de mooiste natuur van Zuid-Afrika heb gezien en op de meest bizarre locaties ben geweest. Ineens kijk ik om me heen en schiet uit de emotie en denk: zie mij hier nou zitten… jankend op een random hotelkamer ergens in Zuid-Afrika?!
Ik begin keihard om mezelf te lachen en voel het plezier van de afgelopen weken door m’n lijf gieren. Zoveel plezier. Waar zit ik eigenlijk? Waar in Zuid-Afrika ben ik precies? Hoe zal het met de rest van de groep gaan? Ik val in slaap.
De volgende ochtend, om 6 uur in de ochtend, brengt Jeremy (de driver van dienst) mij in een 5 uur durende autorit terug vanuit Wildernis naar Kaapstad. Daar waar de afvallers hun laatste dag hebben voordat we allemaal terugvliegen naar huis: ik ga naar ze toe en vanavond laat terug naar Nederland. We zien onderweg de zon opkomen, we stoppen in the middle of nowhere bij een tankstation voor een koffie en snuif buiten nog even de laatste momentjes Zuid-Afrika in me op. Ik vraag mezelf af tijdens de rit: hoe is dit mis gegaan? Ik had de Mol? Wat een twisten dit seizoen.
En nu lig ik eruit door die verdomde test waarvan ik de toekomst niet heb kunnen “omtwisten”. Eerlijk? Nee, niks is eerlijk in Wie is de Mol? En dat is ook waar ik mezelf vaak overheen heb moeten zetten, zoals twijfelen bij de eerste keer jokers pakken op het schip, maar natuurlijk pak je jokers. Het spel is een spel dat uitdagend gespeeld moet worden en dat heb ik gedaan.
Tijdens de rit moet ik vooral denken aan alle momenten van de afgelopen weken, te veel momenten komen er voorbij… ik denk aan de mooiste roadtrip die ik heb gemaakt met Daniël en Anke.
Vrienden voor de rest van m’n leven geworden. Je kent elkaar eerst niet, zou elkaar niet snel leren kennen in Nederland en ineens weet je bijna alles van elkaar. De grappigste momenten van de roadtrip aflevering zijn trouwens niet uitgezonden: het valse meezingen van Daniël en Anke met de Afrikaanse radio, haha, geweldig, en de zonsopgang gekeken héél vroeg en het lied ‘Kiss From A Rose’ zal voor altijd gekoppeld blijven aan die trip.
Ik moet denken aan lieve Froukje die op een oud muurtje zat, net voor de eerste groepsfoto en ik dacht: haar kan ik volgens mij wel vertrouwen. Ja, klopt: twee dagen erna lag ze er helaas al uit.
Eeuwig zonde. Net als Sarah die gemist werd tijdens de hele reis. Ik denk ineens aan Nabil, die mijn Mol was. Ik heb eigenlijk helemaal niet zo aardig tegen hem gedaan. Shit, ik moet straks sorry zeggen. Ach, hij zal het wel begrijpen.
Ik moet denken aan alle bijzondere opdrachten, de geweldige crew: Shit, heb ik m’n maat Louis van geluid wel dag gezegd? En Ferry? Ik denk aan de grenzen van het onbekende die ik ben overgegaan.
Hoogte. Hike. Ik kreeg álles wat ik op dag een in m’n voorstelvideo zei. Hoe dan? Toeval?
Het meeste denk ik aan het feit dat iedereen van onze groep, ondanks het spel, z’n hart heeft geopend en we elkaar écht hebben leren kennen. Wat een mooie mensen en dierbare gesprekken. Ik zie het bordje ‘Kaapstad’ staan en heb zin om de afvallers te zien.
Shit, ik huil weer.
Lieve Kijkertjes, ik ben dus NIET de Mol. Das schrikken voor veel mensen en app-spelers die nogal wat punten kwijt zijn nu, sorry. Van meest verdachte in de eerste weken naar minst verdachte, maar ineens deze week, nu aflevering negen eraan komt, ben ik juist weer heel verdacht?!
Ik hoorde nog vóór de eerste aflevering een diehard Molloot zeggen: Soy wil veel te graag de Mol zijn! Ja, ik kijk de Mol al vanaf kleins af aan, ik had het gewéldig gevonden al die slinkse dingetjes te hebben gedaan achter iemands rug om en toch VOL op camera, zodat achteraf iedereen ervan kan genieten.
Ik zei trots in mijn Mollicitatie: ik wil een té opzichtige Mol zijn, zodat iedereen denkt: die kán het gewoon niet zijn. Én ik wilde niks weten vooraf, de redacteur keek gek toen, achteraf begreep ik waarom; ze gingen dit jaar de Mol live benoemen. Maar niet mij jongens, ik ben echt NIET de Mol.
Lieve Molloten, jullie máken dit programma. Ik heb genoten van alle theorieën. Van de letter ‘M’ maken met m’n hand nét na het telefoontje in aflevering 1, puur toeval. Hoe heb ik dát ooit gedaan vraag ik mezelf af?! Tot aan een mini ‘M’ in beeld, in ons busje. Ik ging zelf bijna twijfelen of ik het was. Ik wist dat ik als acteur hoog op dat Mollen-lijstje zou staan en dus ik had me erop voorbereid.
Geweldig genoten en gesmuld ervan.
Lieve Vrienden, wat heb ik mensen opgezadeld met problemen, van het liegen van een random Franse film draaien tot aan maanden geen steek erover loslaten. Ik nam het serieus, dus baalde ook heel erg toen – voor de bekendmaking nog – de groepsfoto silhouet uitlekte. Nu vrienden, kunnen we weer gewoon bier drinken en over álles praten.
Lieve Mol, ik weet wie je bent, tering Mol. En nu lig ik eruit door het grootste twist-seizoen dankzij een test waarvan ik de toekomst helaas niet heb kunnen omtwisten.
Het was een kinderdroom om mee te doen aan Wie Is De Mol? en hoe mooi dat ik in het vétste twist-seizoen ooit zat? Ik had graag de Mol willen zijn maar achteraf ben ik dankbaar dat ik in dit avontuur juist alles heb moeten loslaten en in het onbekende moest duiken. In het vliegtuig naar Zuid-Afrika dacht ik: elke dag kan het voorbij zijn, Soy. En met die instelling ben ik zover gekomen, daardoor speel je het spel VOL. Controle loslaten en in het moment zijn, iets wat nu nog steeds elke dag probeer toe te passen in het dagelijkse leven. Shit, niet huilen nu. En nu op naar volgende dromen.
Ik wil later crew lid worden bij Wie Is De Mol? of zo. Haha, als ik later groot ben! Stoer in een Patagonia-jasje en met een porto aan m’n riem rondlopen. Of driver zijn in het volgende land X, want ik heb afgelopen week m’n rijbewijs gehaald. Of desnoods de catering verzorgen terwijl de nieuwe kandidaten alweer in een tunnel zitten. Of ooit de Mol presenteren. Of gewoon de vluchten voor de kandidaten boeken. Shit... ik kan denk ik nog geen afscheid nemen? Maar nu moet het toch echt, dag Wie Is De Mol?
Dag lief Mol avontuur.
Nu stop ik met huilen, beloofd.
- Soy
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-7-ik-weet-wie-je-bent/
