Ik studeerde in Nijmegen en was goed bevriend met H. H en mijn vriend Marcel zijn al bevriend sinds de kleuterschool en zij organiseerden regelmatig weekendjes Luxemburg. Ze huurden dan een huisje en probeerden in hun vriendenkring mensen te porren om mee te gaan. Hoe meer mensen hoe goedkoper, en gezelliger.
De eerste keer dat ik meeging viel ik bepaald niet in de smaak bij Marcel, omdat ik niet overweg kon met zijn andere boezemvriend A, die ook in de organisatie zat en dus altjid meeging. Maar dat was gewoon een a sociaal geval dat weigerde om mee te helpen met de afwas, 's ochtends niet met ons samen ging ontbijten maar in bed krentenbollen ging liggen eten, en nog allemaal van die ongein. en daar kan ik dus niet tegen, en mijn probleem is dat ik dat dan laat merken.
Vriend H. praten als brugman toen er weer een weekendje georganiseerd werd, en met wat moeite mocht ik toch weer mee.
en toen is de vonk overgeslagen. En van 't een kwam 't ander...
De reactie van "boezemvriend" A toen Marcel het grote nieuws aan hem vertelde?
"nou dan zullen de ritjes naar Luxemburg ook wel afgelopen zijn" en hij liet zich niet meer zien.
Ik heb nota bene nog moeite gedaan om ze weer on speaking terms te krijgen, dat ging een half jaar goed, en toen heeft-ie 't weer af laten weten. Gewoon jaloers dus.
ik ben er niet rauwig om, hij heeft het zelf gedaan, en ik mis 'm niet.
