Zo biechtstoel, de spanning begint hier op oranje-eiland toe te nemen. Nieky kijkt voortdurend op een fotootje van een of ander mooi meisje, en heeft de tranen in de ogen. Bob de Bouwer is alleen maar aan het klojen met takken en stenen die hij hier vindt. Verder? Hij doet nauwelijks wat. Mila? Waar die is? Joost mag het weten, en aangezien er gelukkig geen Joost op dit eiland is, weet ik het niet. Hillo is ook heel ner=veus, en volgens mij allerlei scenario's in een schrift aan het schrijven voor een toekomstige film over zijn leven. Zeker nu hij bij zoiets stage mag lopen ziet hij zo'n film helemaal zitten. Abdullah zit de godganse dag op zijn mat te prevelen richting Mekka. Alsof er niks te doen is op dit eiland. Gelukkig kan ik me voor dat geprevel goed aflsuiten, want anders zou je daar echt gek van worden. Dan ons agentje, Floris, die blijkbaar zijn bonnenboekje uit Nederland heeft meegenomen, want iedereen die ook maar iets verkeerd lijkt te doen krijgt van hem een bekeuring; wat een nerveus standje is dat toch. Zelfs de camera- en geluidsmensen geeft hij regelmatig een prent als ze weer eens te dicht bij hem in de buurt kwamen. Dan Daisy. Die vergelijkt dit hele eiland met Canada; ze heeft alle plekken hier vernoemd naar Canadese steden. Wij slapen bijvoorbeeld in Ottawa, en het strand heeft Victoria. Het bos hier direct achter heet dan weer Quebec City. Volgens mij zit ze nog steeds met haar hoofd bij haar vorige vakantie. En dan ik; tja, ik mopper er lekker op los, maar verder? Ik ben natuurlijk de rust zelve.
