23:05-23:55 uur op Ned 1
De Donderdag Documentaire
Madrid, twee jaar na de aanslagen. De Madrileense Pilar Manjón (47) verloor haar zoon Daniel Paz op 11 maart 2004 bij de terroristische aanslagen in Madrid. Tegen wil en dank werd ze woordvoerster van de nabestaanden van de 192 doden en van de 1500 gewonden. In december 2004 werd Pilar Manjón toegelaten tot het Congres om te spreken. Haar dramatische rede, die een uur duurde, werd live uitgezonden op de Spaanse televisie. Sinds haar toespraak wordt Manjón vanuit de rechterflank van de politiek met de dood bedreigd. Die houdt háár verantwoordelijk voor de verkiezingsnederlaag. In haar indrukwekkende toespraak veroordeelde Manjón zowel de linkse als de rechtse politiek. De politici hadden volgens haar de aanslagen gebruikt om over de hoofden van de doden heen een ordinair partij-politiek geschil uit te vechten. In de documentaire zijn onder meer stukken uit de aangrijpende rede van Pilar te zien, die als volgt begint: 'Mijn naam is Pilar Manjón. Ik verschijn hier voor u in het Huis waar de Meerderheid van het Volk huist, met de bedoeling de stem te zijn van de afwezigen. Maar ook van de gewonden, die tot op de dag van vandaag hun kruisweg van pijn voortzetten. 192 doden, 1500 gewonden. Een simpel cijfer voor velen van u, een wereld voor de meesten van ons. Maar hier zijn wij en dit is onze stem. Vandaag zijn wij geen doofstomme getuige. Vandaag spreken wij, geacht gehoor...' Op 11 maart 2005, precies een jaar na de aanslagen, zijn in het Madrileense Retiro-park 192 cipressen geplant, die samen de Tuin der Afwezigen vormen. Voor Pilar Manjón is dat een verkeerde naam. De doden die zij betreurt, zijn nog volop aanwezig in het hart en in de ziel van haar zelf én van haar volk.
Bron: tvgids.nl
