Column van Roos in het Parool van vandaag:Door: Roos Schlikker 28 januari 2017,
'You are not alone! You've got to stick together!" De stem van de Amerikaanse rechter Lauren Lake uit Paternity Court slaat zo over dat het televisietoestel ervan lijkt te storen.
You've got to stick together. Lekker lullen. De Nederlandse vrouw die net uit Wie is de Mol? is geknikkerd en door een producer in een motel werd achtergelaten met de woorden: "Je vlucht gaat over zestien uur, red je je wel?" voelt zich weinig together.
"You mother-PIEP-ing ass-PIEP!" krijst een worteloranje vrouw, stupide gecensureerd. Haar kerel heeft buiten de deur gewipt, terwijl zij zwanger was. Van wie het kind is weet Wortel overigens niet. "You 'PIEP-ing PIEP!" brult de man dan ook.
Het doucheputje in de badkamer boert. Misschien zijn mensen niet geschikt voor elkaar, sombert de Nederlandse vrouw en knalt de tv uit. Maar de stilte schreeuwt te hard. Even later dwaalt ze over een winderig parkeerterrein ingeklemd tussen een McDonald's en een Wendy's. Onder gezellig bedoelde lampjes vermalen eenlingen hamburgers.
Plots ziet ze zichzelf staan, tien dagen geleden, pas geland, de blik paniekerig in een wc-spiegel. Wat had ze gedaan?
Zij die naar feestjes liever niet meerijdt omdat ze graag zelf bepaalt wanneer ze weggaat, die alleen als zzp'er functioneert, die telefoonangst heeft, en vergadervrees: zíj had ja gezegd tegen een groepsreis met negen onbekenden, een gigantisch productieapparaat en drie camerateams. Waarom?
Nu zat ze klem. Schroefvast. Ze ademde in. Ze wilde dit toch? Ja, maar wat als ze haar niet wilden?
Toen een van haar beste vriendinnen, een jaloersmakend sociaal wezen, ooit hoorde dat ze aan WIDM? zou willen meedoen, riep ze: "Echt? Ik vond schoolkampen al vreselijk."
Zij ook. Ze herinnerde zich een schoolreisje naar Texel. De hele week had ze zich achter de badmintontafel in jeugdherberg Panorama verstopt. Als de dood buiten de roedel te vallen, wat ze vervolgens uiteraard deed. En thuis maar roepen hoe leuk ze het had gehad.
Dertig jaar later duikt ze nog steeds soms weg, bang een eenling te zijn. Ze duikt weg en springt naar voren, vanwege diezelfde angst.
Overschreeuwen is ook een vlucht.
Toch is het nu anders dan op Texel. Want het was echt leuk, ze wilde echt niet weg. Ze mocht echt één van de groep zijn, ondanks haar harde praten, onzinnige lachen, debiele gezwaai naar de cameradrone (regisseur droogjes: "Goed, dit shot kunnen we dus niet meer gebruiken, Roos").
Ze namen haar op in hun midden en zij liet zich opnemen. Er vloeiden tranen bij haar afscheid. Doet het er toe dat ze haar leken te mogen? Zij wilde toch onafhankelijk blijven? Een solist?
Ze ploft op haar motelbed, cheeseburger in de hand. Paternity Court flitst aan. "You PIEP-sucking mother-PIEP-ing horse-PIEP". En dan weet ze: het doet ertoe.
You've got to stick together. Rechter Lake klinkt onaangenaam schel, maar ze heeft gelijk. Het leven is een gevecht tussen drang naar acceptatie en hang naar autonomie. Ergens in deze motelkamer ligt het midden.
oorspronkelijk bericht [
