Knudde fronst de wenkbrauwen. Na languit genoten te hebben van een eerste voorjaarszonnetje, klopt hij nogmaals aan doch zonder gevolg. Dan maar het beproefde middel geprobeerd tegen gesloten deuren en effectief: de sleutel lag onder de vloermat!
Licht verontrust sloft Knudde de binnenkoer over en kijkt onderzoekend om zich heen. Een kat, en dat is het zo ongeveer. "Zuster Portasia!". Ik roep het met luide stem in de wetenschap dat de batterijtjes van haar oorapparaat aan vervanging toe zijn, maar alras staat ze in de deuropening van het imprimatuurlokaal naar mij te wuiven.
Zwart van nieuwsgierigheid versnel ik mijn pas en spring gezwind de duistere stoffige ruimte binnen. Dit is namelijk de ruimte waar Zuster Viventia niet mag komen, anders vinden we hier niets meer terug na haar verwoede kuisbeurten.
In een hoekje staat onophoudelijk een 16mm-camera te draaien terwijl aan een tafeltje het silhouet van Tante Nonneke zich aftekent. Zonder op te kijken zit ze het ene velletje papier na het andere vol te schrijven terwijl broeder Xandragon diep verzonken aan de andere kant van de tafel in zuster Heksemia haar receptenboeken aan het snuffelen is. De geur van spoorboekjes en hotelfolders stijgt op uit een pruttelende pot op een al even pruttelend vuurtje terwijl zuster Portasia zich ondertussen ononderbroken ledig houdt met het draaien aan een antiek stencilmasjien om vervolgens één voor één de gedrukte velletjes op een hoopje te klasseren.
Knuddes mond valt open van verbazing: dit lijkt wel monnikenwerk!!
Langzaam begin ik de mollige hersenspinselen onzer aller abdis te ontleden en val van de ene bewondering in de andere. Hopelijk worden dit weer geen parels voor de woeste zwijnen.
Ik haal diep adem en richt mij op om tante Nonneke even te onderbreken doch de uitstraling van haar gedrevenheid doen mij van gedacht veranderen. Het lijkt mij beter om voorlopig haar gedachtengang niet te storen. Ik gooi een knipoog naar broeder X en hij kopt hem terug.
Even stil als ik gekomen ben, loop ik terug naar buiten terwijl mijn knipoog op het titelblad terecht komt.
De mol spreekt...Het staat gedrukt en er wordt op gedrukt. Deuren gaan open zonder sleutel en het Lichtend pad wordt geopenbaard. Feit of fictie? Voor de één een vraag, voor de ander een antwoord. Doch de soep wordt gegeten zoals hij geserveerd wordt. Ik zou alvast een mooi servet omdoen...
