Toen Jeroen een vrouwennaam noemde, was Peggy degene die mannennamen zei en dat werd bevestigd door Nikkie.
Klopt. Peggy wierp het als vraag op: mannennamen toch? En Nikkie bevestigde dit het stelligst.
Omdat het wel een interessant moment is (waar hier en daar wat verwarring over is wie nou wat zei) heb ik wat we te zien en horen kregen (waar uiteraard flink in geknipt is) uitgeschreven:
[Het noemen van namen begint]:
Ron: Mario
Jeroen(?): Stefano
Jeroen: Eduardo
Nadja: Maurizio
Ron: Pedro
Horace: Antonio
BIECHT Nadja: Iedereen wist heel veel namen. Luciano, Mario, David, Eros.
Jeroen: Rosana
Peggy: Mannennamen toch?
Jeroen: Nee, namen, voornamen. Gewoon voornamen.
Peggy: Alleen maar mannennamen of ook vrouwennamen?
Nikkie: Mannen.
Peggy: Mannennamen.
[Ondertussen voeren Horace en Tygo een gesprek, het geluid hiervan is heel laag gezet.]
Jeroen: Nee! Dat heeft ie niet gezegd.
Nikkie: Jawel.
Peggy: Hij zei ma-?
BIECHT Jeroen: Ik heb dat nooit gehoord. Ik heb Rik het nooit horen hebben over alleen maar mannelijke voornamen. Maar aan tafel wist iedereen het zeker: nee, alleen maar mannelijke voornamen.
[allemaal door elkaar heen]:
Peggy: Ik dacht mannennamen.
Horace: Volgens mij zei ie mannen hoor.
Tina: OK nou, laten we het laten op mannen.
Peggy: Ik dacht dat ie mannen zei.
Nikkie: Ik dacht ook mannen.
Jeroen: Prima...
BIECHT Peggy: Het was een beetje fifty-fifty dus we hebben het op mannen gehouden. Want we wisten er genoeg te noemen.
[ze gaan verder met mannennamen noemen]
Ron: Dit is toch meer als genoeg zo?
BIECHT Ron: Nee het ging maar door. Nou, prima dan. Maar ja, zal je altijd zien... het is Wie is de Mol?...